Eimreiðin - 01.04.1924, Qupperneq 26

154
ÞEGAR FONNIN HVARF
eimreiD|N
hverfis. Svo leit hann upp hægt og þyngslalega og starði
höldum, vonleysisaugum úi í bláinn.
Einhver dökkleit þústa var á ferð í brekkunum utan við
bæinn í Hlíð. Hún færðist ótrúlega fljótt áfram í snjónum °S
vatnselgnum og fór beint af augum, án þess að þræða þúfna-
kollana. Þetta var víst einhver rakkinn frá Hlíð, sem hafði
saknað húsbónda síns og þaut nú þangað, sem hans var von. OS
þó gat það ekki verið. Þústan var í mannsmynd. Og áfram
hentist hún, öslaði snjóinn, svamlaði vatnsflóðið, kollsteyptist »
fönnunum, fótaði sig samstundis og þaut áfram, beint af aug-
um yfir og út í hvað sem fyrir varð. Henni lá sýnilega mem
en lítið á, þessari litlu, dökkklæddu veru, sem hentist þarna
óðfluga yfir fannirnar.
»Pabbi! Pabbi! Mamma er — svo -— svo — veik núna — •*
Orðin komu á stangli, eitt og eitt í senn og með andköfum-
Friðrik í Hlíð hrökk saman og leit við. Fyrir aftan hann
stóð litla, dökkleita þústan, öll rennblaut frá hvirfli til ilja oQ
titrandi á beinunum.
Friðrik stökk á fætur. »Hvað segirðu, er mömmu að
versna?« spurði hann næstum því hranalega.
»Hún er svo undarleg — talar svo mikið — og svo spýtm
hún blóði. — Eg þorði ekki annað en láta þig vita, svo ég
hljóp — en Dísa er hjá henni á meðan. Dísa var svo hrædd.
— Heldurðu, pabbi, að hún sé að — sé að — deyja?«
Friðrik í Hlíð virtist ekki taka eftir því, sem barnið hans
var að segja. Það stóð þarna í skaflinum, holdvott og skjálf-
andi af kulda. Akafur eftirvæntingarsvipur var á litla, horaða
andlitinu.
»Stattu hjá kindunum þangað til mál er að reka þær heim,
og gættu þess vel að reka þær upp af Vogaflúðunum áður
en fer að flæða. Þú getur svo hýst þær, þegar heim kemur«-
Friðrik í HHð tók rekuna og lagði af stað heim á leið,
hægt og þunglamalega. Hann gerði ekki svo mikið sem líta
á Grímsa litla aumingjann, þar sem hann stóð hálfgrátandi og
endurtók aftur spurninguna: »Heldurðu að hún sé að deyja.
pabbi?«
Grímsi litli í Hlíð vissi ekki mikið um dauðann, enda var
hann ekki nema tíu ára. En svo mikið vissi hann, að tæki nu