Eimreiðin - 01.04.1924, Síða 34

162
ÞAÐ VORAR
eimreidin
þá bregður mér eitthvað svo undarlega,
ég angurvær kyssi þær báðar.
Er blárökkurmóðan um fjallshlíðar færist
þá fer um mig syrgjenda klökkvi,
... en systurnar litlu, þær Erla og Anna,
þær eru jafnglaðar þó rökkvi.
Á hlaðinu úti þær hlustandi bíða
og horfa inn í blárökkurveldin,
þær búast við svönum á flugi til fjalla
og fást ekki í sæng á kveldin.
Og þær mundu bíða og vonglaðar vaka
ef væru þær einar í ráðum,
en þær verða að hlýða og kjökrandi kveina:
»Nú koma svanirnir bráðum!«
Sjá, blárökkurmóðan um fjallshlíðar færist
— nú flýgur hugur minn víða.
... En mér þýðir lítið að híma’ út á hlaði,
eg *hef ekki neins að bíða.