Eimreiðin - 01.01.1936, Page 40

24
LYGI
EIMBEBJI!1
upp og kvöddu. — Eg heyrði ekki livað þau sögðu, Rósa
og Jóhann, lnín grúfði sig snöggvast niður að honurn. S'°
fóru þær frænkur. Ég leit á Jóhann. Hann sneri sér upP»
og þannig lá hann hreyfingarlaus tímum saman.
Mér fór altaf batnandi. Ég fór að komast dálítið á f*lu' ’
meira og meira, sól hækkaði á iofti, og sumar fór í hönd-
Eg sat oft á stóli við rúm Jóhanns. ’ Hann tálaði nú htiú
orðið, átti erfitt með það og langaði sjáll'sagt ekki lil l)eSS’
Ég var oft að iesa hlöð fyrir hann. Ég veit ekki hvort han1’
hefur liaft ánægju af því, eða jafnvel hvort hann hefur hey1 ■
það. Þó varð ég þess stundum var, að hann heyrði Þ11^'
Einstaka sinnum talaði hann við mig nokkur orð. Olt spm^1
hann eítir pósti að vestan. Eitt sinn féklc hann bréf, °»
var eins og glaðnaði ylir honum augnablik, er ég kom llie
það lil hans, en svo var þetta bara bréf frá einhverjum öð’
um en þeirri, er hann þráði. Lífið varð enn svartara en áðlU'
Rósa skrifaði aldrei, póstur kom eftir póst, en ekkert 01 <'
frá lienni. — Hann talaði aldrei urn það, en ég sá að Pa
1 ° l'l'l
kvaldi liann óumræðilega og að Iiann skildi það alls e'K1' •
Eg orðaði það aldrei, forðaðist að minnast á Rósu við hí*1,u
að fyrra bragði, en stundum var bann tímunum sama11 a
tala um hana við mig. — Þannig leið tíminn, hann fæl< 1
nær og nær óumllýjanlegum endinum, en mér þokaði áh1,1,1
lil lifsins um stund, hve lengi sem það vrði og verðm'.
Eg fór að geta komið úl og gengið um, nú var koniið hílU
undir sumarmál, tíð var ágæt og ofl sólskin og blíða.
ávarpa hana. Lögfræðingurinn
o pjjj-
Þá var það einn dag, að ég var á gangi niður i ba?- y
mæti ég' Rósu og manni einum, lögfræðingi, er ég þekki h
eitt. Eg lirökk við og ætlaði naumast að trúa mínum el»
augum. Rósa þekti rnig ekki, en ég gat ekki stilt mig 1,1,1
var að skilja við hana, og l,a^
kvöddust mjög innilega með handabandi. Ég sá gleði, 1
gleði, ljóma í augum hennar, er hún kvaddi þennan
lega mann. Þá ávarpaði óg liana. Rósa, sagði ég, þér el ^
þá komin al'tur. Þá þekti hún mig, roðnaði lítið eitt og .
til mín. — Gangið þér með mér suður með tjörninni, sUn
hún. Eg þarf að segja yður nokkuð.