Eimreiðin - 01.01.1936, Síða 65

EllIREH)IN
BÓNORÐ GUÐMUND.4R
49
Skönimu síðar, rétt í því að Guðmundur var að hyrja á
^onorðinu, rak hún upp skaðræðisóp, og var nærri því búin
^ hlPpa Guðmundi um koll. í þetta sinn var ekki laust við
f,uðmundur hrykki sjálfur við, því að skyndilega lioppaði
Uudur upp eflir lionum með ýlfri og fagnaðarláfum. Það
^'yggur, hundurinn hans, sem lokaður hafði verið inni
* JUorguninn, en var sloppinn út og hafði fundið slóð hús-
ekki hrædd«, sagði Guðmundur. »Það var hara
^°uda sins.
^Vertu
hundm.;
unnn nunn, sem hefur sloppið út!«
■ið n 1111 hafði myrkfælnin náð slíkum tökum á Friðsemd,
Ij lu‘u heyrði varla hvað liann sagði, en hékk á handlegg
Uin ^ llehh jafnvel oi'ðið guðsfegin, liefði hann lialdið yfir
*' .llana, sem liann reyndar gerði ekki.
Jg a 38 kindur«, sagði hann. »Veiztu það?«
ei’ en hvað er þetta svarta þarna?«
»US„ , 5 1 1
0 ’ Pað er hara steinn. En ég á 900 krónur á sparisjóði
11111 100 krónur lijá Þórarni á Hvoli. Svo er það sá hruni,
Ál(' ^11 uianst að ég léði þér einu sinni í lyrrasumar. —
eiln þá lieizlið, sem ég gaf þér?«
> ,Ulh uiinn góður! Hvað var þetta?«
fv . ,la fl'Ostdynkur í mýrinni. Og svo hef ég fengið lolbrð
11 jörð { vor«.
,)N\aða ósköp áttu! Hvað segirðu, áttu jörð líka?«
lej ei’ enn þá á ég hana ekki, en það er liægt að vera
hýS( .1 h* að byrja með. Útbeitin er ágæt á kotinu, og ég
lh að ég kaupi það, þegar l'rá líður«.
það gerirðu víst«.
•Ui 1- Bæiinn á Bjarnastöðum stóð á stórum hvol. Þau voru
°rði 111,11 upp að túnfæti, svo að hezt var að Ijúka af hón-
1 lveggja manna tómi.
Jinu
»þý
ei,ls. eizf> Friðsemd, að það er ekki golt að maðurinn sé
bufulnaB’ elíl<i slzf ef uienn taka jörð til áhúðar, og við
þVj aUaf verið góðir kunningjar. Eg vil því slinga upp á
■■ 1 lð giftum okkur í vor og tökum kotið til ábúðar í
ia°gum«.
‘’Hva -__ i s
»B hvað var nú þetta?«
ara sn.jótitlingur! Því ertu svona óróleg og vitlaus í
4