Eimreiðin - 01.01.1936, Blaðsíða 116

100
RITSJÁ
EIMREIÐIN
mein, geta umsnúist til heiftar og haturs, ef »kredda« þeirra heimtai
það.
Eitt snoturt kvæði i bók Jóhannesar heitir uGömul oi/ góð visa«>
og er að stemningu mjög áþekt »Ég bið að heilsa« eftir Jónas Hallgrnns'
son. Annars er Jóhanncs að því lej’ti sjálfum sér trúr, að hann stælir ekk1
önnur skáld — nema þá viljandi, í kvæði þvi, sem liann nefnir »ViUiðír"'
og er óviðfeldin skopstæling á kvæðum eftir Davið Stefánsson. Nú er lia®
að visu svo, að Davíð er nógu mikið skáld til þess að þola slíka meðfcrð,
en óviðkunnanlegt finst mér þctta af Jóhannesi, enda veit ég ekki, hvað
Davið liefur til saka unnið, og býst við að það sé liarla litið eða ekki neit •
Fyrir utan »Barn« og »Morgunsöng«, scm nefnd voru áður, má nefna
nokkur góð kvæði önnur, t. d.: »Ung stúlkau, »Vciðiklói(, »Lind Í!lrU
vestan«, »Brot«, »Menctckel«, »Glókollur«, »Á þeirri stund« og » Vorið góða(l'
í kvæðum þessum kemur fram skáldleg andagift, liæglætislegur, 111111
legur tónn, sem er einkcnnilegur fyrir Jóhannes úr Kötlum.
»Móðir Náttúra« er mikið kvæði í mörgum köflum og er víða fallegt’
Á þvi sést m. a., að þegar inenn steypa guði af stóli, þá setja inenn bara
náttúruna í hans stað, persónugera hana og eigna henni alla eiginleii'1'
guðs - nema ])á siðferðislegu — og tilhiðja siðan þessa siðferðislausl
»veru« með innfjálgri trú, - þcnnan Mólok, sem eyðir skilyrðislaust sin
um eigin börnum i eldi vonlausrar tortímingar. Nei, má ég þá biðja 1,11
Jehóva! - -
Jóliannes úr Kötlum þarf að losna úr kreddustakki kommúnisnial»
eða a. m. k. vikka liann á sér, svo að liann kæfi ekki alla andagifb a ‘
mannúð og alla heilbrigða skynsemi lijá Jóhannesi, sem er prj’ðilegt 0
skáld, ]>egar liann nýtnr sin að fullu. Jakob Jöh. ^1,1(1
ið
Ljóð. Gefið út á kostna
að l«s;l
Steinn Steinarr: RAUÐUR LOGINN BRANN
liöfundar. Reykjavík 1 t)R4.
Éað er eins og að taka i höndina á feiminni ungri stúlku
fyrstu bækur sumra höfunda. Maður verður sjálfur liálf-óframfærinn,
fyllist lotningu gagnvart möguleikunum annarsvegar, en finnur hins'
til þess með dálitlu stærilæti, hversu inikið þessa möguleika vantar
þess að verða að veruleika, hve litt þeir eru veraldarvanir eða örugí»Ij’
svellinu. En maður hefur það »á tilfinningunni«, að fyrsti vorgróðu11
kunni að verða að dýrðlegum sumarblóma, ef ekkert hrctið geru
við liann eða dregur úr honum allan þrótt. nS
Svona er Steinn Steinarr. 1 hinum órimuðu og hálf-rímuðu Ijóðum ^
með allan sinn »til-lærða« kommúnisma, bærist viðkvæm sál °g ^
færin, sem er að reyna að láta i Ijós stemningar sínar og reynslu, ,
starir stóruin, undrandi augum framan i heiminn og virðist spyr.la-
ertu svo kaldur og miskunnarlaus? Hvað hef ég af brotið við þ'f, •
En heimurinn svarar engu. — ((
Hér eru falleg kvæði, sein gefa loforð um eitthvað meira, t. d. »Stig"
»Smiðjukvœði« og »Mold«; þar er loka-visan svona: