Eimreiðin - 01.01.1940, Síða 107

eimreiðin
ÓSÝNILEG ÁHRIEAÖFL
9
Fjarhrif eru sönnuð, og sýnt, að máttur mannsandans yfirstíg-
ur alt annað 1 þessum heimi.
Þekking er vald: hver sem þess vegna þráir vizku, hann varpi
öllum hleypidómum fyrir borð, útrými öllum þekkingarhroka
og lesi um hin ósýnilegu áhrifaöfl, sem ráða örlögum mann-
anna, eins og sá, sem ekkert veit og er kominn til að fræðast.
Þá fyrst mun hann vaxa að vizku. Þá fyrst öðlast hann þekk-
inguna.
Fjarhrif milli tveggja mannshuga var fyrsti tal- og ritsíminn,
sem notaður hefur verið á þessari jörð. Óskir mannanna eru
ekki af kunnáttu fram bornar nema að þær miði að ákveðnu
niarki. Mín ósk og tilgangur er að gera yður vör við þann ó-
sýnilega heim, sem lykur um oss, þenna heim, sem er miklu
stórkostlegri en sá heimur efnishyggjumannsins, sem vér lif-
um í vorri skammvinnu líkamsæfi og gerum oss þó svo háar
hugmyndir um.
Ef ég hefði ekki kynst Alexander Erskine, hefði bók þessi
aldrei verið rituð. Því það var fyrir mörgum árum, er ég fyrst
naut útskýringar hans og snildarlegu fræðslu, sem bar af
öllu öðru að hugviti og fagurri framsetningu, að ég fékk á-
huga fyrir að rannsaka þessi heillandi viðfangsefni og leita
uPPi þau djúpsæju lífssannindi, sem þessi viðfangsefni hafa
að geyma. Ég minnist jafnan tilsvara hans, þegar hann varð
fyrir ósanngjarnri gagnrýni: Heimskan er skortur á sannri
þekkingu, sinnuleysið hæfileikaskortur á að leita hennar og
þrákelnin ekkert annað en aumkunarverður sjálfsþótti. Efnis-
hyggjumaðurinn og heimskinginn eiga það báðir sameigin-
legt, að þeir geta ekki metið né skilið ósýnileg verðmæti og
fyrirbrigði, sem eru til í raun og sannleika, en verka ekki
a vtri skilningarvit manna.
Veröldin ólgar af hatri og eyrðarleysi, i leit sinni að friði.
Hér er leiðin til að finna frið, sannleika, lífið sjálft. Munið, að
þröngsýni er í sjálfu sér hættulegt vald, sem svæfir vitsmunina
°g lamar alla frjósemi hugans. Margir gera þá kröfu til sér-
fræðinga í geðsjúkdómum, að þeir haldi fast við það, sem er
°rðið hefðbundið, séu með öðrum orðum kreddufastir, annað
sé ófyrirgefanlegt af þeim. En ég fullvissa alla slíka gagn-
rýnendur um það, að ég óttast enga dóma, enda er óttinn sönn-