Eimreiðin - 01.01.1940, Qupperneq 109

eimreiðin
ÓSÝNILEG ÁHRIFAÖFL
95
dómar eru sjálf undirrót lífs-
ins. Þessir menn sáu, að
niannleg vizka er skeikul og
skammsýn, en lifið eilift. Þeir
sáu, að það að vera framsýnn,
er að vera viðbúinn. Þeir
vissu, að maðurinn verður
sjálfur að bera ábyrgð á
hverju einasta augnabliki lífs
síns. Þeir skildu, að maðurinn
Verður að standa einn og þó
''dnna i þágu alls, sem lifir.
t’eir höfðu komið auga á, að
athöfnin stælir, en athafna-
ieysið lamar. Heimspeki þeirra
var og er speki athafna, en
ekki orða. Þeim var það ljóst,
að það eru ekki aðrir en
heimskingjar, sem láta hug-
fallast. Þeir vissu, að óttinn er
einkenni úrkynjaðs hugar, að
orðræðan er silfurs igildi, en
þögnin gullvæg, að menn
verða að hafa vald yfir sjálf-
um sér og mega ekki verða
þrælar fýsna sinna, að eins
°g maðurinn hugsar í hjarta
smu, þannig verður hann, og
að sérhver athöfn hans er af-
leiðing áður fjamkvæmdra
hugsana hans. Þeir kendu, að
stórfeld skapgerð yrði að
grundvallast á stórfeldum og
eilífum lögmálum lífsins, að
slík skapgerð væri ekki neitt
einstætt fyrirbrigði, sem hægt
væri að einangra og skýra út
frá efnislegum forsendum,
heldur væri hún guðdómlegs
uppruna með hæfileika til sí-
vaxandi, óþrjótandi og óend-
anlegra áhrifavalda. Slík skap-
gerð lifir þann, sem er henni
gæddur, og skilur eftir óyggj-
andi merki. Persónuleiki
þeirra, sem slíkri skapgerð
eru búnir, setur ekki aðeins
mót sitt á sögu vors mann-
kyns, heldur og á eilífðina
sjálfa.
Þessir meistarar Hindúa
voru orðnir hámentuð stétt
heimspekinga á þeim tíma,
sem Vesturlandaþjóðirnar
voru enn ekki komnar upp
úr eymd villimenskunnar.
Hljómlist, byggingarlist og
aðrar fagrar listir og mentir
stóðu i miklum blóma meðal
þessara Hindúa á dögurn
Boadiceu Bretadrotningar,1)
er Druidarnir voru trúmála-
leiðtogar Kelta og Breta.2)
Þessir andlegu leiðtogar Hin-
dúa þektu lögmálin fyrir
því, hvernig mannshuganum
1) Var uppi á 1. öid e. Kr. og átti i ófriði við Rómverja, sem lauk
I'annig, að rómverski landstjórinn Svetóníus sigraði lier hennar, en
sjálf réði hún sér bana á eitri (62. e. Kr.). — Þýfi.
2) Druidarnir, prestar hinna fornu Breta og Kelta, lögðu meðai ann-
ars stund á véfréttir og stóðu fyrir mannblótum. — Þýfi.