Eimreiðin - 01.07.1949, Síða 77

eimreiðin
ÞEGAR ÞURRKURINN KOM
229
Halldór skýzt út í hrákalt kul ágústnœturinnar, staðnæmist
ekki fyrr en á brún fjallsins, kallar. 1 rómi lians er sár örvænt-
ing og botnlaus einstæðingsskapur.
„Nú er ég alveg grallaralaus. Hvers vegna flutti Halldóra sig
í tjaldinu? Hvers vegna vafði hún mig örmum? Hvers vegna kyssti
hún mig? Ég skil það barasta ekki, lagsi, að stelpuskjátan skyldi
serast, þegar ég fór að skrafa um ástina!
Hvað vildi kvenmaðurinn barasta?“
Áttin er að verða rakin. Vestanvindurinn, þurr og svalur,
andar á vatnsblaut stráin og blæs þokunni burt. Dagurinn, sem
1 bönd fer, verður fagur og sólríkur.
Öropinn.
Haföldur hnigu að ströndum.
1 heiðblámann upp ég steig,
sem barn að móður barmi
að brjóstum himins ég hneig.
En andinn, sem ofar jörðu
um uppheimana leið,
leit jörð hinnar myrku moldar,
moldar, sem dropans beið.
bá kallaði jörðin: — Kom þú,
k°m og lífdrykk mér veit.
Breyt auðnum og eyðimörkum
í Edens blómareit.
Eg dauðans leit dimma grímu,
er dró hún mig niður til sín.
bá dropans endaði ævi,
en öll varð jörðin mín,
bví heimsins göfga hjarta
ég heyrði í moldinni slá.
Og veröld blómanna birtist
blikandi vötnum hjá.
Ég var döggin, sem drýpur niður
á dropanna alþjóðaveg
og féll út i móðuna miklu,
og móðan — hún varð ég.
En elfan varð hljóð og hnípin,
er hafdjúpsins nálgaðist strönd,
og dreymdi myrkvaða drauma
um dauðans óskaiönd.
En úthafið vafði mig örmum,
og útlaginn hneig í þess skaut,
upphafið fyrsta — og endi
á allífsins segulbraut.
Nú veit ég, að dropinn og döggin,
sem dauðans óttuðust veg,
og elfan og „eilífðar útsær“,
allt er hið sama--------------ÉG.
Gunnar Dal,