Eimreiðin - 01.01.1950, Side 32

20
ÁST
EIMREIÐIN
allveglegt stórbýli, og fór vel í grænu og blómlegu dalverpi moti
suðri.
Ragnar skólastjóri tók inér blíðlega. Hann var hunangs-sætitr
í máli og sýndi mér skólann. Einnig sýndi liann mér íbúðarbus
sitt og það sem þar var innanstokks, þar á meðal konu sína, sem
liann liafði fengið þá um vorið, mjög laglega stúlku, en nokkuð
frekjulega á svip, mjög ólíka hinum liægláta og spekingslega
eiginmanni sínum.
Svo gekk ég heimleiðis, og skólastjórinn fylgdi mér. Þrátt fynr
alúð og gestrisni féll bann mér ekki í geð, þessi seinmælti, feiti
maður, sem alltaf var að tala um sjálfan sig. Enda þótt mér þyki
mjög fróðlegt að lieyra fólk tala um sjálft sig og liafi oft gaman
af því, þá gerði þessi maður það á þann liátt, að það var leiðin-
legt. Hann komst seint að efninu, vafði utan um það óendanlegri
flækju af umbúðum. Að lokum vissi maður varla um hvað liann
var að ræða. Sjálfselska hans var mikil. Það var augljóst. Hitt
virtist nokkurn veginn víst, að hann var mikill matmaður, og
liann borfði þannig á konuna, að það duldist ekki, liversu konur
voru lionum liugljúfar. Ég átti minn grun um það, — en ekkert
af þessu var þó þannig, að það liefði vakið lijá mér andúð a
manninum. Nei, það var þetta loðmollulega, væmna, smeðjulega
viðmót, sem kvenfólkinu fannst efalaust aðlaðandi, — en ekki
mér. Ég þekkti þessa menn, sem líkir eru Ragnari skólastjóra,
en ég bef aldrei fengið að vita, af liverju konur dragast að þeim-
Það er eitt af því óskiljanlega í sálarlífi þeirra. Ég gefst upp
við að skilgreina ]>að á fræðilegan bátt.
Skólastjórinn gekk með mér alla leið heim að prestsetrinu.
Úr því sem komið var þótti mér það gott. Smáeygur, varaþykkur,
rauður og bólugarfinn í andliti, seinn í máli, ekki lieimskur, en
treggáfaður, — svo ótrúlega alúðlegur og vingjarnlegur, —
liann dæluna ganga. Þrátt fyrir einhverja velgjulega leiði við
nálægð hans varð þó, í eina röndina, ekki bjá því komizt að
verða lilýtt til lians.
Þegar við komum í lilaðið, kom dóttir prestsins fyrir húsbornið,
beint í flasið á okkur. Ég gaf henni nákvæmar gætur. Hún roðn-
aði mjög, en náði sér fljótt, kom til okkar og lieilsaði. Augu
hennar Ijómuðu, er liún borfði á skólastjórann, en honum brá
Iivergi. Hann kvaddi mig skyndilega og formálalaust með handa-