Eimreiðin - 01.01.1950, Síða 53

EIMREIÐIN
ÚR ENDURMINNINGUM
41
Var alveg eins og rétt áður en Valgerður dó, fám dögum áður.
Þóttist ég því vita með vissu, að Sigríður mundi deyja á komandi
n°ttu. \'ar ég því mjög hnugginn, þegar dagsetur var komið. Það
V ar uokkuð liðið á kvöldið, þegar drepið var á dyr. Mamma spyr,
k'er þar sé. „Ólafur Guðmundsson“, var svarað. Þó ég væri þá
sjálfur orðinn veikur, glaðnaði mjög yfir mér, þegar ég lieyrði
'er uti var, því ég Jióttist viss um, að hann yrði lijá okkur um
Uottina, þar sem hann var svo nákunnugur okkur (við liöfðum
u< 1 sama húsi, þá fyrir skemmstu) og vissi hvernig á stóð.
ailnst mér að hann myndi, með einliverju móti, geta afstýrt
I essum yfirvofandi dauða. En þegar von mín brást — hann steig
®kki fæti inn fyrir dyrnar, sem ekki var við að búast, þar sem
j ann sjálfur átti börn og vissi, að sóttkveikjan gat borizt með
_ °uum, kæmi hann inn í húsið, en ég bar vitanlega ekki skyn
a slíka hluti, — snerist gleðin í heift gegn Ólafi, af því að mér
annst þá, að hann hefði brugðist okkur, þegar við þurftum á
'JJlp hans mest að lialda. Sigríður dó um nóttina. Elnar mér nú
s°ttin og var lengi mjög þungt lialdinn.
lJað, sem me8t dró úr sárasta söknuðinum, þegar mér var hatn-
^ Var Anna litla systir mín (lieitin eftir systur sinni), fædd í
niesi, þá aðeins fárra mánaða gömul. Þar sem nú var ekki öðr-
uni á að skipa, varð það tíðum hlutverk mitt að passa önnu
U’ sein mér varð brátt bæði létt og Ijúft verk, því hún var
e,nkar þægt og skemmtilegt barn.
f'luttumst við nú að áliðnu sumri til Sandv Bar, á nes, sem
r-engur út í Winnipegvatn og myndar hina svonefndu Sandvík.
ak faðir minn þar verzlun í smáum stíl, sem fyrr. Húsið, sem
'ú\ fluttum í, var skammt frá liúsi Björns Péturssonar, fyrrum
nlþiiigismanns. Kona Björns var Ólafía Ólafsdóttir, alsystir Páls
a*S8onar skálds og hálfsystir Jóns ritstjóra Ólafssonar. Björn
°" *dlafía voru forehlrar læknanna Páls og Ólafs. Ólafur og ég
oruni á líku reki. Lékum við því oft saman um veturinn. Hann
' ar yngstur systkinanna.
Uni vorið skiptum við enn um bústað og fórum til Mikleyjar.
0 attum heima um stund lijá liinum alkunna völundi Kristjáni
lóiissyni frá Geitareyjum. Húsið var tvílyft. Bústaður okkar var
uppi á lofti. Hér var Sigurjón bróðir minn fæddur. Sá atburður
er mér enn í fersku minni, þó að síðan séu nú liðin sjötíu ár.