Eimreiðin - 01.01.1950, Side 75

eimreiðin
VIZKUSTEINNINN
63
að störf alkemistanna hafi ekki verið á efnissviðinu eingöngu,
heldur einnig á geðheima- og liugheima sviðinu. Það er varla
efa bundið, að störf þeirra liafi náð hámarki sínu í hugheimum.
Það er gamla sagan, sem endurtekur sig: Þröngi vegurinn til full-
homnunar er langur og torsóttur. Þeir, sem ætla sér að þræða
hann, verða að sýna óþreytandi þolinmæði og óhaggandi tru og
tilbeiðslu, eigi takmarkinu mikla nokkurntíma að verða náð.
Ein þeirra ritgerða alkemistanna, sem áður er vitnað til, hefst
^eð þessu ávarpi: „Til hinna upplýstu, hágöfugu, lieilögu og
hlessuðu, iðkenda hinnar æðstu speki, unnenda dyggðanna, lávarða
lífsins, afneitenda þessa lieims, liverra líf er heilagleiki, vizka og
máttur og liverra starf er að líkna þeim, sem þjást og líða skort“.
Slíkir voru mennimir, sem stofnuðu hinn göfuga félagsskap
alkemistanna. Slíka menn yfirskyggði ljós Logosar, sú máttuga
andlega orka, sem fyllir líkama og sál lærisveinsins á stund til-
heiðslunnar og hugljómunarinnar. Slíkunr opinberast dýpstu
leyndardómar, og skynheimurinn er fyrir þeirra sjónum aðeins
ytri skurnin á ósýnilegum æðri heimi. Þeir geta lesið úr táknum
aköpunarverksins, greint einkenni þess, og fundið kjarna þess.
Þeir geta samræmt og tengt í réttum hlutföllum hinar fjórar
höfuðskepnur, jörð, loft, eld og vatn, svo að úr verði heimur full-
komins jafnvægis. Þeir lifa í kærleika og einingu, því þeir eru
eitt með konungi kærleikans og liafa hlotið bústað í ríki hans.
Sögur um sönglistarmenn.
Söngkonan Adelina Patli var eitt sinn beðin um að framlengja samning
s'nn um að syngja í söngleikhúsi einu. Hún kvaðst skyldi gera það, ef hun
fengi 450 þúsund krónur í laun á mánuði. Forráðamenn leikliússins færðust
undan þessari kröfu, og hentu á, að sjálfur forseti Bandaríkjanna hefði ekki
svona há laun á ári, fyrir sitt mikilvæga starf, eins og hún heimtaði a man-
nði. „Gott og vel“, svaraði Patti, „látið þá forsetann syngja fyrir ykkur“.
Tónskáldið Brahms var prúðmenni mikið og liógvær. í kveldboði lijá vim
lians var á borðum vintegund ein, sem húsráðandi taldi þa beztu, sem hægt
'æri að fá. „Þetta vín er réttnefndur Braluns meðal allra vorra vina“, 6agði
hann við vin sinn. Bralims dreypti á glasi sínu og mælti: „Gott, mjög gott!
En má ég nú biðja um, að borinn se inn Beethoven !