Eimreiðin - 01.04.1952, Qupperneq 33

eimreiðin Ó, ÞO ÆSKA! 105
Ég ætla að þurrka af löppinni á þér, vil ekki að þú óhreinkir
okkar bíl.
Stúlkan leit nú á okkur, ekki óvingjarnlega.
— Skórinn varð eftir í forinni þarna í skurðinum. Ég stóð þar
föst, sjáið þið, — og skórinn varð eftir. Það munaði litlu, að ég
sykki þar öll niður.
■— Fjandans óhapp þetta, sagði Ríkarður, og svo fór hann að
þurrka óhreinindin af stúlkunni.
Að því búnu, eftir því sem það varð gert, ókum við frá stað
þessum, þar sem óhappið hafði skeð. Ég ók, en Ríkarður sat afturí
hjá stúlkunni.
-— Hvert á að aka? spurði ég. Ríkarður var eldri en ég og réði
oftast ferðum.
-— Upp að Skriðu, sagði hann. Við verðum að reyna að fá
sokka og skó handa frökeninni — og svo hringja til lögregl-
unnar.
—• Hvað varðar ykkur um þetta? spurði stúlkan. Hún sat í
aftursætinu, og Ríkarður var með beran fót hennar í fanginu
°g reyndi að verma hann með höndunum, fallegan fót, en ekki
vel hreinan, —• langt frá því. — Vefðu heldur peysunni um
fótinn á mér, mér leiðist þetta þukl í þér, og þú kitlar mig!
— Varstu fermd í vor? spurði Ríkarður og gerði eins og stúlk-
on bað hann, fór úr peysunni og vafði hana um fótinn.
-— Nei, góði minn! Ég var fermd í fyrra.
— Jæja, bara svona fullorðin, dama. Það er svo sem sama,
hvort þið eruð fjórtán eða átján ára! Var það Dúi, sem var með
þér í bílnum? Mér sýndist það vera bíllinn hans pabba hans,
þessi sem er að baða sig i skurðinum.
— Dúi? Það veit ég sannarlega ekki. Ég var hjá kunningja-
stúlku minni í gærkvöldi; það var partí, sko, við héldum það út
frameftir kvöldi. Svo fór ég heim. Þá var sólin komin hátt á
f°ft. Þá mætti ég honum, svo anzi flott, þið vitið. — Hann bauð
^oer að aka með mig heim, — eigum við ekki að aka eitthvað
111 fyrir bæinn, sagði hann, — víst snotur, good fellow.
■— Og fullur? spurði Ríkarður.
'— Hann hafði víst vakað, sagði stúlkan, — og eitthvað smakk-
a^, sjálfsagt, auðvitað, því ekki það? Hann hafði drink á flösku
°g kokkteil í annarri, fyrsta flokks. — Hann sagði, að faðir sinn