Eimreiðin - 01.04.1952, Blaðsíða 15

eimreiðin
VIÐ ÞJÓÐVEGINN
87
er enn á vorum dögum hampað framan í fólkið af kúgurum þess,
1 svo gersamlega umsnúinni merkingu, að það þjóðskipulag friðar
og frelsis, sem þeir eru að boða, reynist í framkvæmd kúgun og
kvöl. IVIesta hættan, sem ógnar menningu vorri, er að þetta falska
wiat á sígildum hugsjónum mannsandans verði ráðandi hér á
Vesturlöndum, fyrir þrotlausan áróður og sefjun. Þess vegna er
æSsta skylda þeirra, sem bezt standa að vígi til að hafa áhrif á
almenning, rithöfunda, skálda og listamanna, að beita brandi sín-
um gegn blekkingunni í samtíð vorri.
★
gLERKUR nokkur danskur, Poul Ulsdal að nafni, var hér á
ferð síðastliðið sumar og skrifaði svo, þegar heim kom, um
fslenzkt kirkjulíf út frá sínu sjónarmiði. Hann fjargviðraðist í
9feinum sínum um villu vor íslendinga í trúarefnum og hættu-
legt frjálslyndi íslenzkrar þjóðkirkju. Sá söngur er oss ekki ókunn-
ur áður, og mundi víst enginn hér hafa veitt hon-
Ulfaþytur um sérstaka athygli, ef ekki hefði viljað svo til,
í andlegum að sjálft Kirkjublaðið tók málið upp á arma sína
málum °9 setti otar1 ■ v'ð h'110 hneykslaða klerk í Dan-
mörku suður.
Af frásögnum að dæma er helzt svo að skilja sem Ulsdal klerk-
Ur hafi holað sér inn á íslenzka prestastefnu og haft af hina mestu
raun. Því svo illa leizt honum á útleggingu Orðsins þar og víðar,
að hann fær ekki orða bundizt.
Róttæk, frjálslynd guðfræði, spíritismi og guðspeki eru þær
stefnur, sem Ulsdal óar mest í fari íslenzku kirkjunnar. Róttæk,
trjálslynd guðfræði er að vísu allóákveðið hugtak. En nokkuð má
renna grun í, hvað hann á við, þegar hann talar um frjálslyndar
9uðfræðiskoðanir, sem hann telur fráleitar, þegar þess er minnzt,
sem Guðmundur Sveinsson á Hvanneyri hefur eftir honum í grein,
sem Guðmundur ritar í Kirkjublaðið 12. maí þ- á.: Að ráði Guð-
^undar fer Ulsdal að lesa prédikanir Haralds prófessors Níels-
sonar, sem hann fordæmir fyrir trúvillu, og finnur þar tilvitnun
í kvæði eftir Longfellow. Séra Ulsdal skilur lítið í íslenzku og því
ekki tilvitnun Haralds í hina íslenzku þýðingu á kvæðinu. En
^onum er nóg að sjá þarna vitnað í kvæði eftir únítarann Long-
fellow. Það nægði honum sem sönnun þess, að Haraldur hefði að-
hyllzt fráleitar guðfræðiskoðanir.
Annars er það dálítið kyndugt að heyra suma guðfræðinga, og