Eimreiðin - 01.04.1952, Síða 65

EIMREIÐIN
OFT SKELLUR HURÐ NÆRRI HÆLUM
137
gekk þegar á land, því ýmislegt þurfti ég að snúast þar. Fékk ég
brátt að vita, að flugferð félli til Reykjavíkur eftir IV2 tíma.
Snaraðist ég þá upp í leigubíl og þeysti honum horna milli í
bænum. Lauk ég þannig erindum á þessari stund og lét bílinn
skila mér á afgreiðslu Flugfélagsins. Sjófluga ein skilaði svo
°kkur, nokkrum förunautum, á tæpum tveim stundum til Reykja-
vikur. Þá þóttist ég áþreifanlega vera kominn á rúmum fjórum
dægrum framan úr fornöld til nútíðarinnar aftur.
Þessi inngangur hefur í rauninni orðið lengri en ég ætlaði, því
samkvæmt upphafi þessara orða ætlaði ég að segja ofurlitla ferða-
sógu, sem gjörðist fyrir minna en þrjátíu árum. Þá var hún svo
hversdagsleg, að vart hefði þótt eyðandi að orðum, en ungu kyn-
slóðinni gæti hún máske gefið ofurlitla skyndimynd af ferða-
háttum þess tíma — sem raunar höfðu verið með líku sniði allt
frá landnámstíð, í aðaldráttum.
Það var árið 1923, eftir því sem ég kemst næst um 16. dezember,
sem við Sigríður systir mín lögðum af stað fótgangandi utan úr
Vopnafirði, og ætlaði ég að fylgja henni að Skjöldólfsstöðum á
Jökuldal. Autt mátti heita í byggð, dálítið frosið, en nokkurt
hjarnfenni til heiða. Við fórum að Brunahvammi um kvöldið og
gistum hjá Stefáni Alexanderssyni og Antoníu konu hans, sem
þar bjuggu þá. Við vorum tímanlega á fótum að morgni, því löng
leið var framundan. Báðum voru okkur dálítið kunnar leiðir þarna,
Því við höfðum bæði verið í Brunahvammi um árabil. Systir mín
vhdi, að við færum þvert yfir heiði frá Brunahvammi, en vegna
þess að hún var heilsulítil, þótti mér það óráð. Hún kvaðst mundi
verða all-hraust til göngu í dag, en gæti eftir það búizt við sjúk-
úórnskasti hvenær sem væri. Réði hún því þessu.
Við fórum úr náttstað nærri fullbjörtu, tylltum okkur yfir
Hofsá á ísi rétt innan við bæinn, gengum inn með Bruna og yfir
hann rétt utan við eyðibýlið Mel. Síðan tókum við stefnu sem
heinast rétt utan við Skjöldólfsstaða-hnúk. Veður var bjart, stillt,
n°kkuð frjósandi og sá ekki skýskaf á lofti. Ferðin gekk öllum
y°num framar; við náðum að Skjöldólfsstöðum heilu og höldnu
1 rökkri. Þar gisti ég um nóttina við bezta beina, en ætlaði að
snúa sömu leið aftur þegar að morgni. Þetta fór þó öðruvísi, því
Urn nóttina gekk í hríðarveður. Snjókoma var ekki mjög áköf
fyrst, en þoka þeim mun dimmri. Ég ætlaði sömu leið heim, og
heið því byrjar í trausti þess, að öll él birti upp um síðir.
Én það er skemmst af að segja, að þetta veðurlag helzt lítt
reytt í fimm daga, og var þá kominn töluverður snjór. Mér var