Eimreiðin - 01.04.1952, Qupperneq 66

138
OFT SKELLUR HURÐ NÆRRI HÆLUM
eimreiðin
ekki farið að lítast vel á, að ég ætti að sleppa heim fyrir jólin.
Á Skjöldólfsstöðum þótti ekki mikil tíðindi þó ferðamaður teppt-
ist, og risna þeirra hjóna, Ragnhildar og Eiríks, var rómuð að
verðleikum, enda var þar gestkvæmt.
Á miðjum fimmta dagi kom Eðvald Eyjólfsson, Fjallapóstur, á
leið sinni frá Seyðisfirði norður í Grímsstaði. Hann hafði fengið
sér til fylgdar danskan pilt, sem var vinnumaður Sveins á Egils-
stöðum. Þeir báru póstinn og höfðu því æma bagga. Utar á Jökul-
dal hafði slegizt í för með þeim Sigurður nokkur Eyjólfsson,
lausamaður heimilisfastur á þessum slóðum; hann bar með þeim.
Ég hafði sem sagt ætlað þvert yfir heiði, en réð nú af að fylgjast
með þessum mönnum upp í Ármótasel, en þar ætluðu þeir að
gista. Þaðan var talinn þriggja tíma gangur í Háreksstaði, og
þóttist ég hólpinn, ef ég næði þangað.
í rökkri lögðum við af stað frá Skjöldólfsstöðum inn Dal, þessir
fjórir menn. Færð var farin að þyngjast verulega. Dimmt var
orðið, þegar við komum inn yfir Gilsá, en þar liggur leiðin upp
skammt frá ánni, sem rennur í djúpu gili, varasömu í hríð og
myrkri. Þama voru vörður á vegi, en þegar veðri brá, hafði
byrjað með isingu, en síðan snjóað stöðugt, svo þegar þarna var
komið, voru þær með öllu ósýnilegar í náttmyrkri og hríð. Af því
að við vorum fjórir, tókst okkur að halda okkur við vörðurnar
nokkuð langt upp eftir Múlanum, en einu sinni, þegar við krækt-
um fyrir gil með illfærum hengjum, gættum við okkar miður en
skyldi.' Töpuðum við þá vörðunum, og í hringsólinu yfir þeim
stefnunni, því blíðalogn var á. Eftir langa póstævi var Eðvald
orðinn þaulvanur ferðalögum, enda auk þess allvel kunnugur á
þessum slóðum; þó brást honum þarna bogalistin. Sigurður var
líka vanur ferðamaður og þótti einkum snjall að ganga eftir átta-
vita — en hafði hann ekki að þessu sinni. Okkar Danans var
lítið að geta í þessu sambandi: Báðir vorum við ókunnugir a
þessum slóðum og hann auk þess óvanur öllu vetrarríki. Lengi
hringsóluðum við og dreifðum okkur, í von um að rekast á vörð-
urnar, en það brást. Veðrið var milt, en allmikil snjókoma og
ákaflega blindað. Við heyrðum nið, sjálfsagt bæði frá Jökulsá og
Gilsá, en gátum ómögulega greint hvaðan, eða réttara sagt, okkur
fannst hann berast úr öllum áttum í logndrífunni. Loksins sagði
Eðvald, að ekki þýddi fyrir okkur alla að vera að rangla þetta;
líklega yrðum við að setjast að og bíða eftir tunglinu, sem vænt-
anlegt var undir háttatímann. Bauð hann okkur Dananum
setjast að við stóran stein, sem við vorum staddir hjá. Lögðum