Eimreiðin - 01.01.1962, Blaðsíða 71

EIMREIÐIN
59
J°kst að skjóta lögreglunni ref fyr-
u rass, naut strax almennrar hylli.
hverri nóttu jók hann á frægð
M,la með nýjum innbrotum, ýmist
1 hanka eða skartgripaverzlun,
cllegar þá hjá einhverjum ríkis-
)ubbanurn. í allri Parísarborg, sem
í nálægum sveitum, gat varla
i <>nn kvenmann, væri hann á ann-
borð gæddur rómantízku hug-
arflugi, sem mundi ekki þegar í
j'Utð reiðubúinn að gefa sig á vald
Pessuni skelfilega Garou-Garou
'"eð líkama og sál. Eftir ránið á
urdingalademantinum fræga og
lnnbrotið í borgarráðhúsið, jukust
^nsaeldir hans svo, að nálgaðist
*eina dýrkun. Innanríkisráðherr-
a,ln neyddist til að segja af sér og
0 hann skrásetningarmálaráð-
lei>ann með sér í fallinu.
^n þrátt fyrir að Dutilleul var
11U °rðinn einn ríkasti maður borg-
‘'"nnar, mætti hann ávallt stund-
v,slega til vinnu sinnar á hverj-
j *11 1T>orgni og haft var við orð að
°num yrði veitt akademíska
, ,Tlaorðan, í viðurkenningar-
^/Ut fyrir vel unnin störf. Þegar
a,1n kom til vinnu sinnar á
,, gnana, var honum heldur en
]"o 1 Iróun í að hlýða á hástemmd
syrði starfsbræðra sinna um ný-
nin næturafrek sín. „Þessi heri-
aris p . .
«11 'Jrarou"Gar°u, það er nú meiri
Ur®asnillingurinn, hann er
. e*riasta ofurmenni, maðurinn."
a 1 betta skjall hljóp roði i kinn-
l-*utilleuls og augu hans ljóm-
I \ einskærri vinsemd og þakk-
j^ bskennd bak við lonétturnar.
Ulvafinn slíku andrúmslofti fyllt
ist hann einn daginn svo miklu
trúnaðartrausti til meðbræðra
sinna, að honum lannst, sem ekki
\æri lengur réttmætt að leyna þá
sannleikanum. Ekki alls kostar laus
við fyrri óframíærni, gaí hann
félögum sínum gætur um stund,
hvar þeir stóðu í hnapp utan um
blaðið, sem greindi frá innbrot-
inu í Frakklandsbanka, en sagði
síðan hægversklega: „Þessi Garou-
Garou, það er nú raunar ég.“ Við
þessa óvæntu játningu Dutilleuls,
ráku starfsbræður hans upp slíkan
hrossahlátur, að allt ætlaði um
koll að keyra; höfðu þeir hann nú
óspart í flimtingum og linntu ekki
með að kalla hann Garou-Garou
í háðungarskyni. Þegar hann hélt
lieim til sín um kvöldið, dundu
háðsglósur félaganna á honum og
]iá fannst honum, sem lífið væri
ekki jafneftirsóknarvert og áður.
Nokkrum dögum seinna lét
Garou-Garou nokkra næturverði
standa sig að verki inni í skart-
gripabúð í Rue de la Paix. Hann
hafði skilið undirskrift sína eftir
hjá peningakassanum og var í óða
önn að mölva glerin í sýningar-
skápnum með stóreflis bikar úr
gulli, kyrjandi drvkkjuvísu við
raust. Honum hefði verið hægur-
inn einn að komast undan, með
því einfaldlega að fara gegnum
vegginn, en svo er að sja, að hann
hafi af ráðnum hug viljað láta
komast upp um sig, líklega til þess
eins, að ganga rækilega fram af
starfsbræðrum sínum, minnugur
þeirrar vinvirðu, sem þeir gerðu
honum með vantrausti sínu.