Eimreiðin - 01.01.1962, Blaðsíða 33

^mósaga
eftir
^nar
Kristjánsson.
Vn,
,aða
e8a
'áin
&ri '
arum- Þorpið gat því ekki
[e 0 af henni nema þá sem að-
vax' Um ska^tgrip- En hann var
°tr 'nn UPP ur jarðvegi þorpsins
k. Vat hold af þess holdi, blóð af
£ hlóði.
hans andlegu yfirburðir —
an voru þeir komnir? Vitan-
áunnir að nokkru leyti, að
hi_ Usta kosti hafði hann ekki
r>ióg nilkið andlegt veganesti frá
hn, ,Ur S1nni, henni Vilhelmíu í
^:*ofa„„ra.
f^j. 1 'arð ekki neitað, að hún var
um*n 1 meira lagi og það var hon-
\;st'ei Ijóst. Frá henni hafði hann
[þt att annað en handfimina með
að m8shnífinn og það bar ekki
vanmeta að
erið vikastúlka
um p Slumannshjónunum fyrir og
itis j., hil sem hann sá fyrst dags-
fastaJn0S Landpósturinn, sem hafði
hufg. S'stistað á sýslumannssetrinu
fage 1 a® vísu verið orðaður við
n’h' en iarið undan í flæm-
v. ao vist
, n hún hafði v
ingi og sýslumaðurinn gengið slæ-
lega frarn í málarekstrinum. Nið-
urstaðan hafði því orðið sú, að
ntóðir hans hafði ein átt á honum
eignarréttinn og alið hann upp.
Og hún var stolt af honum, þess-
um syni sínum og það mátti hún
líka vera, liann sem var skáld og
samdi bækur eins og Dís Dalmann
og hafði nú auglýst opinberan upp-
lestur fyrir almenning í plássinu.
Hann las enn yfir sögukaflana og
kvæðin, þó að hann kynni það allt
utanað fyrir löngu síðan.
Síðan fer hann enn einu sinni
að telja saman fólkið, sem honum
þótti líklegast til að sækja upp-
lesturinn, annaðhvort af bók-
menntalegum áhuga eða þá vegna
kunningskapar eða vináttu.
Einhvernveginn er það svo, að
honum verður alltaf á að byrja á
að telja skáldkonuna, Dís Dal-
mann, þó að ekki sé um að ræða
neinn persónulegan kunningsskap
þeirra á milli og honum sé ljóst
að andlegur skyldleiki þeirra skáld-
anan sé heldur ekki mjög náinn.
Hún skrifar rómantiskar skáld-
sögur, einkum um fínt hefðarfólk
hérlendis og erlendis og yrkir
hugðnæm ljóð um álfa, blóm og
engilbörn, en hann skrifar sögur
af hversdagslegu striti og basli
alþýðufólksins á hrjúfu og fá-
skrúðugu máli.
En þetta var ekki annað en eðli-
leg og sjálfsögð verkaskipting og
það hlaut hún að skilja og viður-
kenna hans hlut. Hún hlaut því
að vilja láta það sjást í verki með
því að heiðra samkomuna með nær-