Eimreiðin - 01.01.1962, Blaðsíða 84

72
EIMREIÐIN
horn í síðu hans. Kóngi var órótt
af því að geta ekki komið frarn við
drenginn eins og honum var eðli-
legt, verða að bæla föðurástina.
Hann taldi, að vissulega væri óhult-
ara fyrir Dhruvu og móður hans
að hafast við annars staðar en í
höllinni. Þá myndi stjúpa Dhruvu
ekki vera þar á höttunum til þess
að gera drengnum lífið þungbært.
Það bar við dag einn, að eldri
drottningin og Dhruva fóru alfar-
in úr höllinni, og fluttust þau
ásamt nokkrum þjónum og líf-
vörðum, í sveitasetur nokkurt all-
langt frá borginni.
Dhruva kunni mjög vel við sig
í sveitinni. Stundunum saman gat
hann virt fyrir sér bændurna, sem
unnu á ökrunum. Honum þótti
gaman að heyra þytinn, er plóg-
arnir ristu jörðina, og vel lét í eyr-
um hans að heyra þramm arður-
uxanna. Þegar jörðin hafði verið
erjuð og sæðinu sáð, gat hann beð-
ið og þraukað eftir að sjá fyrstu
grænu frjóangana teygja sig upp úr
moldinni, breytast síðan á nokkr-
um vikum í hávaxnar, þurrar
hveitistangir, sem hann gat falið
sig í, ef hann langaði til þess. En
stundum hélt hann til skógarjaðar-
ins og settist við lótustjarnirnar og
sökkti sér niður í dagdrauma. A
heitum sumarkvöldum heyrði hann
tíst froskanna, og þá er rökkrið
hverfðist í myrkur, kornu eldflug-
urnar á kreik hundruðum saman,
bessar smáu Ijóskúlur, er flugu í
hringa og fóru á fleygiferð um
loftið.
Þegar Dhruva var orðinn sjö ára
gamall, vildi hann fyrir hvern 111
takast ferð á hendur og heims® 'J
löður sinn, konunginn. ”^a,gjr
fara til hallarinnar í dag, 111,1
mín góð? Það er heil eih'fð S1 ‘ „
ég hef hitt hann föður
sagði hann. Drottningin faSn‘ .
þessari hugmynd sveinsins. ti .
þótti vænt um að Dhruva hugs‘^.
enn hlýtt til föður síns °g nS,a
eftir að hitta hann að máli- ^
færði hann því í sparifötim Ja
úr frægum glitvefnaði og s ^
stuttbrækur, og bjóst hann vel111
Hún kallaði síðan í lífverðina *
bað þá að fylgja kóngssym111^
unga innvirðulega til halla1111
Dhruva sat í lokaða indver5
burðarstólnum sinum, sem '
aðist hægan, þegar hann vai ^
inn gegnum stræti borga111
Það var nýlunda fyrir hann að a
um borgina þvera og e” ^ .gjrfl'
shlöð11111’
j uá o?
að við lá að þeir hryndu J1 ^
þegar út á strætin; en þel1 ^
víst listilega hlaðnir, því
Honum var skemmt að sj
ar með svo háum varning
varð af að þeir yltu; þar voru
að el .
búð"
með hlöðum af alls konar
fatn»(
í ótal litum; þar voru j
kopar- og látúnsílát, er sindm
sólskininu, og þar voru lelh ^
og brúðnaraðir. Honum þótti g
an að möngurunum og stórþ'S3 g
unum, sem þeir sögðu til t)ej’j.111ri
koma út varningi sínum; ‘
hafði yndi af glymnuni frá hal
héðnunum á strætunum, el '. ir
börðu bumbur eða hrtngdu .j
bjöllum til að vekja á sér at1 a
og hæna fólk að; þar val