Eimreiðin - 01.01.1962, Blaðsíða 72

EIMREIÐIN
60
Þeir rakii líka upp stór augu,
þegar þeir sáu myndir af honum á
forsíðum dagblaðanna daginn eft-
ir. Þótti þeim nú ákaflega fyrir að
hafa óvirt þennan mikilhæfa starfs-
bróður sinn að ósekju, og í yfir-
bótarskyni tóku þeir nú hver af
öðrum að safna hökuskeggi, hon-
um til heiðurs. Sumir gengu svo
langt í dýrkun sinni á honum, að
þeir reyndu að hnupla úrurn eða
veskjum kunningja sinna og vina.
Að hann skildi þannig, af ásettu
ráði, láta hafa hendur í hári sér,
að því er virtist, til þess eins, að
geta dregið burst úr nefi örfárra
félaga sinna, mun ýmsum finnast
að beri vott fulmikilli léttúð, og
naumast sæmandi slíkum hæfi-
leikamanni; ber þess þó að gæta,
að við slíkar ákvarðanir verður
hlutur viljans næsta vanmáttugur.
Við það, að fórna írelsi sínu,
fannst honum sjálfum hann vera
að láta undan einhverri knýjandi
þörf til að verja heiður sinn, þótt
með þvi væri hann, í rauninni,
aðeins að flýta för sinni á vit
þeirra örlaga, sem voru honum
fyrirbúin.
Sá, sem farið getur viðstöðulaust
gegnum alla veggi, hefur ekki af
andskoti miklu að státa, fyrr en
hann getur gist tugthúsið.
Þegar Dutilleul kom í fyrsta sinn
inn í Santé-fangelsið, fannst hon-
um hann vera eins konar óskabarn
hamingjunnar, og þegar hann leit
metersþykka múrana, svall honum
móður í brjósti. Strax á öðrttm
degi eftir handtökuna urðu furðu-
lostnir fangaverðirnir þess á-
skynja, að fanginn hafði reki*'1
nagla í einn vegginn á klefa s11’
um og hengt þar gullúr sjálfs fanc
elsisstjórans. Hann hvorki gat ,K
vildi gefa neina skýringu á, hvermg
hlutur sá var kominn í hans hen‘1
ur. Úrið var þá aftur afhent eig
anda sínum, en fannst daginn
ir við höfðalag Garou-Garoi‘s>
ásamt fyrra bindinu af Þrem f°sl
bræðrum, sem hann hafði íeng11
að láni í bókasafni fangelsisstjo1
ans. Fangaverðirnir stóðu upP1
hvumsa og áttu ekki fóður und'1
fat. Auk þess kvörtuðu þeir
und-
an því að sparkað væri í sitjandan11
á þeim, án þess þeir gætu gert nein*1
grein fyrir hvernig það atkvika
ist. Það var engu líkara, en vegg
irnir hefðu nú ekki lengur eylU'
heldur fætur. Þá bar það til, el1111
morguninn, þegar Garou-G-ai°11
var búinn að vera viku í haldn a
langelsisstjórinn kom i skrifst0^1
sína og fann bréf á skrifborði1111
hjá sér, svohljóðandi: „Herra f01
stjóri; með tilvísun í fangelslS
reglugerð yðar, dags. 15. maí, f- a"
veitist mér sá heiður, að tilkyn11,1
vður, að ég hef lokið við lestUl
síðara bindis Þriggja fóstbríðra’
sem endurskilast yður hér 111 e’
svo og ennfremur, að ég hef afra
ið, að brjótast út í kvöld ínill1 k
23.25 og 23.35. AllravirðingarfylIst’
Garou-Garou.“
Þrátt fyrir, að öflugur örygg‘s
vörður var settur um hann þett<1
kvöld, braust hann út klnkk>lU
23.30. Þegar fregnin um flóttan1
barst út daginn eftir, vakti l11’11
heldur en ekki hrifningu me0‘