Eimreiðin - 01.05.1964, Síða 64

152
EIMREIÐIN
Magnússon vildi vera láta, en, a
hinn bóginn, væri hið takmarka-
lausa hrós Hendersons ekki með
öllu öfgalaust.
Sé hins vegar litið á þýðingu
séra Jóns eingöngu sem sjálfstætt
skáldverk, á hún allt það hrós skil-
ið, sem Rask bar á hana. Hún er
klædd í ágætan málbúning, þrung-
in hugarflugi og skáldlegri tilfinn-
ingu, og verðskuldar því fyllilega
þann heiðurssess, sem hún skipar
í íslenzkum bókmenntum. Get ég
því, í ljósi rannsóknar minnar, tek-
ið heilum huga undir orð séra Sig-
urðar, er hann segir í lok kafla
síns um þýðingu Paradisarmissis,
eftir að hafa vitnað í hinar yndis-
legu Ijóðlínur „Blíður er árblær“,
o. s. frv.:
„Mann furðar sízt eftir slíkan
lestur, þó að næsti arftaki séra
Jóns, Bjarni Thorarensen, gæti
ávarpað hann þessum orðum:
Heill sértu mikli,
Milton íslenzkra".
Um þýðinguna á Messiasarkviðu
hef ég ekki fjallað sérstaklega, þó
að ég hafi lesið hana gaumgæfi-
lega og borið suma kafla hennar
saman við frumtextann, en sá sam-
anburður, eins langt og hann nær,
hefur sannfært mig um það, að dr.
Alexander Jóhannesson fer ekki
með neinar öfgar, fremur en hans
var von og vísa, er hann telur þá
Jjýðingu, eins og vitnað er til í ævi-
sögunni, svo nákvæma, „að varla sé
fellt úr lýsingarorð". En Jrau um-
mæli eru Jmng á metum, vegna frá-
bærrar þekkingar dr. Alexanders á
þýzkri tungu og Jrýzkum bók-
menntum.
Annars er kafli séra Sigurðar unr
þýðinguna á Messiasarkviðu ítar-
legur og hinn fróðlegasti. Og rétt
liefur hann að mæla, er hann segir
um J>á þýðingu, sem er hið merk-
asta verk, víða með snilldarbrag,
að liún hafi goldið þess, að hún
fylgdi í kjölfar Paradisarmissis og
horfið í skugga hans.
Víkur J^á að Jseim kafla sögunn-
ar, sem mér virðist sérstaklega
ágætur, innihaldsríkur og mjög vel
á efninu haldið, en Jrað er hin na-
kvæma lýsing á merkum sálnia-
skáldskap séra Jóns, „Hátt stíg
minn söngur“. — Sálmabókardeil-
unni frægu er hér einnig gerð
prýðileg skil, en Jrar kom séra Jón
mjög við sögu, eins og alkunnugt
er.
Kaflinn „Þjóðskáld íslendinga".
um almennan skáldskap séra Jóns,
er einnig fróðlegur mjög, og gefur
alhliða mynd af Jæim kveðskap
hans. Það hel’ur ekki farið fram hja
höf. ævisögunnar, hve andinn og
sum erindin í hinu fagra „Þakkar-
ávarpi“ séra Jóns til göfuglvnds
dansks íslandsvinar endurspeglast 1
kröftugu Jjjóðhátíðarkvæði Bólu-
Hjálmars, og þykir mér vænt uffl,
að séra Sigurður tekur Jtar í sania
streng og ég gerði í grein minm
um séra Jón í Timariti Þjóðraknts-
félagsins (endurpr. á sínum tíma 1
Timanum og í bók minni Ættland
og erfðir, 1950).
Prýðisgóður og fróðlegur er kafl-
inn „Að leiðarlokum". Einnig er
mikinn fróðleik að sækja í seinasta
kafla ævisögunnar, sem ber heitiö
„Arfurinn". Er Jrar ítarlega getið
afkomenda séra Jóns, og um það