Eimreiðin - 01.01.1975, Qupperneq 60

EIMREIÐIN
Þegar ábótinn sá framfarir hans, gladdist liann í einlægni
og skipaði liann klausturlegan leiðsögumann fyrir þann sæg
af amerískum túristum, sem þyrptust inn í klausturgarðinn á
hverjum degi. Munkurinn okkar var ákaflega hreykinn af að
fá þennan starfa og hugðist gera innreið sina sem leiðsögu-
maður heldur en ekki eftirminnilega. Hann leiddi því fyrsta
túristaflokkinn (ellilífeyrisþega frá Wisconsin) um garðinn
gullfagra, tjáði þeim latnesk og japönsk nöfn blóma, sem uxu
þar í velsæld, honum dvaldist dálítið á loftkældum barnum, og
hann leiddi siðan agndofa og hifaða gestina að marmarasund-
laug, sem lá þar milli grjóthóla eins og sannur afsprengur
náttúrunnar. Hann henti þeim á hláma himinsins, sem endur-
speglaðist í glampandi vinvl-flisum laugarinnar, táraðist rétti-
lega yfir innfluttu Idómaheði á austurbarmi laugarinnar, sog-
aði upp i nefið og ávarpaði hópinn svofelldum orðum:
„Við leitum að hinni tæru lind sannleikans, sem mun gera
okkur frjálsa. Dalur skuggans er aðeins afkvæmi fjallalirings-
ins. Við hefjum gönguna á brattann, að hæsta tindi þar sem
útsýnið er fagurt, og við munum öðlast sýn. Ekki þá sýn, sem
þeim hefur hlotnazt, er harizt hafa á leið sinni, heldur innri
sýn. Skilning þess, sem sér }Tfir og veit, að daglegt amstur og
strit er litils virði. Lindin tæra er ekki á tindi fjallsins. Hún
er vatnið, sem leitar þangað, sem er lægst og auðvirðilegast
þvkir. Á leið okkar á brattann höfum við bundizt böndum,
líkt og siður er reyndra göngumanna. Þannig starfar Zen-
Búddhisminn. Andstæðurnar tengja okkur saman þeim hönd-
um, sem ósættanlegar skoðanir mynda. Röflið og hullið er
vettvangur okkar. Mál okkar, sköpunin."
Eftir þetta hrífandi ávarp var svo hljótt um stund að heyra
hefði mátt saumnál detta. Síðan var eins og fellihylur skvlli á
i klaustrinu, og allt gerðist i einu vetfangi, þrjár liáaldraðar
systur fengu satori, gamall okrari ákvað að gerast munkur
tafarlaust, uppgjafa liðþjálfi hneig í yfirlið, féll i laugina og
drukknaði. Húrrahrópin dundu i klausturgarðinum, og hvar
hefði þetta endað, ef lágvaxinn verkfræðingur. sem hafði orð-
ið vitni að öllu saman, Iiefði ekki læðzt upp að hlið munksins
okkar og hvislað feimnislega: „Kæri munkur, ræða yðar kom
mér skemmtilega á óvart, en mér þykir rétt að gera ofurlitla
grein fyrir þessari vndislegu marmarasundlaug. Þér hafið not-
að þessa laug sem imynd fyrir lind sannleikans, og satt er það,
að livergi var til hennar sparað. Gerst ætti ég að vita það, því
að fyrirtæki mitt, Sono Tichi Ichi Dachi i Tachi hannaði og
hyggði þessa laug, laug sannleikans. Ilitt er aftur leyndarmál,
60