Iðunn - 01.03.1885, Blaðsíða 17

Gletni lífsins.
143
»0g eg sé það nú ofrvel, að enginn vill henni betr
enn þér, maddama góð, enn það er ekki þar fyrir,
að þorsteinn kemst af, ef hann fengi Sigurlaugu, ef
þér haldið að það væri áreiðanlegra að hún færi úr
sveitinni, um tíma, eða þá hvað lengr væri, því heldr
vildi jeg leggja hart á mig um tíma, enn að hún lenti
hjáBirni;—því er einhvernveginn svoleiðis varið«.
Prestskona sá nú, að hún hafði snortið hinn rétta
streng í brjósti Gunnars gamla, og hún gerði sér nú
enga samvizku af því, að skrökva að honum dálitlu,
til þess að hjálpa Guðrúnu.
Hvað sem þau töluðu um þetta lengr eða skemr,
þá skyldu þau þannig í búrinu, að rommpelinn var
tæmdr, og Gunnar lofaði prestskonu því, að Guðrún
shyldi fá að fara vestr.
Rétt í því fréttist, að líkfylgdin kæmi í hlaðið.
Hafði það gengið svo seint af því, að það hafði tvisv-
ar farið um þverbak af hestinum.
—- Ekki fór neitt sögulegt frarn um kveldið ; prests-
kona skaut því að Guðrúnu, að hún væri þá og
þegar orðin vinnulrona hjá sér, og Sigurlaug færi
ftftr að Heiðarholti eða Núpi; og hafi nokkurntíma
verið þakkað fyrir góða liðveizlu, þá þakkaði Guð-
run prestskonu það í þetta skifti.
þegar þeir fóru að spjalla saman um meyjarmálin,
harlarnir, um kvöldið, þótti þorsteini Gunnar hafa
°rðið brigðmáll við sig; enn Gunnar sagðist aldrei
hufa staðlofað honum neinu, eins og satt var, og svo
hefði blessuð prestskonan lagt svo fast að sér, að
hann hefði ekki með uokkuru móti getað neitað
henni. Svo hældi hann Sigurlaugu á hvert reipi
fytir dugnað og búsýslu, eins og líka mátti; lagað-