Iðunn - 01.03.1885, Blaðsíða 31

Gletni lífsins.
157
Honni sýndist Björn litli með tímanum fá ein-
hvern svip af Birni heitnum frá Urriðalæk ; það sá
enginn annar enn hún; — henni þótti vænst um
hann af öllum börnunum sínum.
þau lijónbjuggu vel, enn svo kom fjárkláðinn.
í niðurskurðinum var alt þeirra fé skorið niðr með
valdi; jporsteinn var svo óhlýðinn.
Hann rétti aldrei við eftir það.
Nú eiga þau bæði heima í Reykjavík, eða rétt
þar í grend, og lifa þar elli sína við mikla fátækt.
þorsteinn gamli er nú orðinn örvasa karl, til lítils
eða einskis fær.
Börn þeirra, að minsta kosti sum, eru þar hjá
þeim, og standa að nokkru leyti straum af þeim.
Og Guðrún ?
Hún er nú orðin gömul og gráhærð, og það fyrir
tímann ; hún er beygð af æfinni og árunum um skör
fram. Hún er orðin hrukkótt og kerlingarleg, enn
þegar hún segir sögu þessa, er eins og eitthvert
æskufjör lifni í augum hennar. þar slær þá upp
glampa af þeim eldi, sem einu sinni var, og sem átti
að lifa og þróast. Enn þegar á söguna líðr, þá
streyma fögr tárin ofan eftir kinnum hennar hrukk-
óttum ; það eru fornir harmar, sem vakna og ýfast
þegar hún talar um þá, þó að þeir sé venjulegast í
dái. Og í sögulokin er Iiún vön að brosa í tárunum
°g segja:
»Eg get nú rólega liugsað og talað um þetta núna;
það var sú tíð, að það gekk ekki vel«.