Iðunn - 01.03.1885, Blaðsíða 22

148
Jónas Jónasson:
»Jú hann þýðir það, að eg má líklega einhvern-
tíma til að fara þangað«.
»Guð hjálpi þór þá, Gunua mín, — enn það kemr
ekki til þess ; eg held eg reyndi þá, ef eg væri í þin-
um sporum, að hlaupa úr vistinni ef það ætti að
kúska mig til annars eins«.
»Já,—þér eruð nú svoddan hetja,—enn eg held
eg hefði nú aldrei kjark í mór til þess; hvert ætti
eg þá að flýja,, fyrst þér eruð farin«.
I þessutn svifum komu þeir, Gunnar og prestrinn,
og hvöttu prestskonu til að fara; ætlaði Gunnar að
fylgja presti úr garði. það var því ekki um annað
að gera fyrir þær enn kveðjast.
Guðrún hallaði sér upp í skuggann í rúmshorninu
og flóði í tárum. þegar jtrestskonan hallaði sér of-
an að henni til að kveðja hana, sagði hún um leið :
»Berðu þig að harka af þér, aumingja Gunna mín,
gerðu hvað þú getr; reyndu til að fá hana móður
þína með þér. Móðir og dóttir hafa oft getað sigrað
þessa karla. Vertu nú sæl, Gunna mín góð, guð
minn góðr láti alt fara sem bezt fyrir þór«.
»Bg bið kærlega að heilsa ef þér finnið hann;
ósköp eru að mega ekki tala ögn meira við yðr.
þér skuluð ekki kippa yðr upp við það, þó að þér
fréttið einhvern tíma, að eg sé orðin eins og hún
Banka á Breiðhól. — Verið þér nú sælar—guð fylg1
yðr«.
Banka á Breiðhól var niðrsetningr; húu hafði orð-
ið vitlaus, af þvi að maðr sveik hana.
Guðrún grúfði sig ofan í koddann, og sá sem hefði
vel gáð að, hefði hæglega getað sóð silfrfögr tárin
hrynja ofan eftir koddanum ofaní rúmið.