Iðunn - 01.03.1885, Blaðsíða 46

172
Franz Engel:
Mér varð ekki að vegi að standa upp eða svipast að
því, heldur lá eg þegjandi og grafkyr. Aðr hafði
eg elt alt, líklega sem ólíklega, enn alt brugðizt, nú,
þegar hjálpin var rétt hjá, bærði eg ekki á mér. Mig
grunaði ekki að eg lá úti rétt hjá skýli, og eg hafði
heyrt leitarskot og séð glitta í blys, sem verið var
að leita að mér með.
— það varð alt í uppnámi hjá Svabanum, þegar
mig vantaði; hann þaut í áttina á eftir mér
með köllum og ópum, enn ekkert fanst; þeir leit-
uðu til kvelds, og árangurslaust sem nærri má geta;
morguninn eftir fóru þeir aftr að leita, með skotum
og eldum, enn það fór á sömu leið.
— þessi nótt leið eins og hinar fyrir mér. Eg kvald-
ist í draumórum í ónotalegu svefnmóki, sem ekkert
létti mér, enn með morgninum skjögraði eg énn á
stað. Eg var orðinn nærri alsnakinn, og allr bólg-
inn og blóðrisa af þyrnarifum og flugnabiti. Ilvíld-
arlaust og hugsunarlaust ráfaði eg áfram, og mátt-
vana af hungri og þorsta, svo að með hverju spori
mátti eg búast við að detta, og geta ekki staðið
upp aftr.
Svona drógst eg um, þangað til degi fór að halla;
þá sá eg mann fram uudan mér, mann, sem var
jafnsokkinn í að leita eins og eg í mína eigin deyfð.
Eg glápti á hann um hríð, og vissi varla hvað þetta
var; hann horfði í augu mér á móti. Loksins átt-
aði eg mig; eg rak upp gleðióp og kom til hans.
þetta var Svertingi, og ekki frýnilegr, eirm af mönn-
um Svabans, enn það verð eg að segja, að aldrei
hefir mér birzt nokkur maunsmynd, sem mér hafi
þótt elskulegri enn hann var þá.