Iðunn - 01.03.1885, Blaðsíða 33

159
Pranz Éngcl: Viltr í skógi.
svipmikla, sjálfráða náttúrulífs, sem er jafn kraft-
mikið og fjölglitað, sem það er fábreytilegt og ein-
munalegt í aðra röndina; menn verða þar ósjálfrátt
náttúrunnar börn.
Til þessara afkima menningarinnar leita einatt
fræðimenn, söfnunarmenn, íþróttamenn og skáld,
til þes3 að fullnægja þar mentunar- og fegrðarþrá
sinni, og því hlutverki, sem þeim er ætlað. |>ar hitta
þeir nýlendumenn á stangli, sem bjóða alt fram, sem
verðr í té látið, með einstakri gestrisni: skýli, ból,
eld og fæðu þá, sem fyrir hendi er. Enn ef maðr
hittir þar fyrir landa sinn, þá er uppi fjöðr og fit á
öllu; það er stórhátíð fyrir nýlendumanninn að
heyra þar móðrmál sitt talað, sem hann hefir ekki
heyrt í mörg ár, nema hjá sjálfum sér. f>ar er engi
mentun, enn oft eru þessi skógauna börn ótrúlega
hyggin, liyggnari enn mentaði maðrinn, sem gerir
alt til að láta bera á speki sinni.
Eg kom á leið minni í eitt af þessum smáu rjóðr-
um, sem vegryðjendur mentunarinnar hafa höggvið
í frumskóginn, þar sem sólin steypir geislum sínum
þverbeint niðr. Ferðafýsn og fróðleiksþrá drógu
mig dýpra og dýpra inn í rökkrið, og þar hefi eg
hlerað eftir laðandi hafgýgjutónum, fundið gripi, haft
uieð mér áhrif af, og séð þær sjónir, sem aldrei
íyrnast huga mínum. Allar ógnir skóganna hefi eg
hka lært þar að þeklcja :—myljandi heljaræði ánna,
sem allt mölva, þegar þær ryðjast fram,—goysi-
kraft æðandi fellibylja og skrugguveðra, sem koll-
varpa rótgrónum skógjötnum eins og lieystráum,—
oinveru, hungr, þorsta og tæraudi mýraköldu,—fiótta