Iðunn - 01.03.1885, Blaðsíða 45

171
Viltr í skógi.
að vegi að leita mér að vatni, þó eg kveldist af
þorsta. |>að var eins eldglœringar fyrir augum mér
og suða fyrir eyrunum. Tungan skrælnaði upp í
munni mér, og mig sveið í öll innyflin af hita. Eg
efaðist altaf meira og meira um, að eg kæmist heilu
og höldnu úr þessari þraut, og því meir sem eg efað-
ist um það, þvf meir sérlangaði mig til að lifa.
þreytan heimtar hvíld, enn órósemi mín leyfði mér
enga hvíld. Loksins lamast alt fjör, ofsinn deyr út,
allar tilfinningar dofna; auð og tóm og grafarþögul
eins og skógrinn verðr þessi aumingja vera í lionum.
Aftr leið að kveldi; mig bar að gríðarstórum steini,
sem stóð við rætr á inga-tré einu ; hann var flatur
að ofan, burknar mosi og litfögur brönugrös breiddu
mjúka ábreiðu ofan á hann. J>að hefir líklega ver-
ið blótsteinn í fornöld. Deyfandi jurtailmr breiddist
um þenna inndæla, blómglitaða blett, sem mundi
prýða flesta fegurstu blómgarða Norðurálfunnar; enn
eg fann það hvorki né sá, enn hneig máttvana niðr
hjá honum. Eg féll í óvært draumamók ; lífið var
orðið mjer til kvala; hnífrinn minn var hárbeittr,
og ekki þurfti nema fáeina blóðdropa iir mér til að
losa migvið það. Enn manndómstiltínningin og lífs-
þráin vann enn þá sigr. Lífið bærði sig enn með
sama afli í hjarta mínu, eg tók hönduuum fyrir and-
lit mér eins og kveldið áðr—það var orðið dimmt!
Jpvílík nótt 1 — sama mók, sömu draumórar, sömu
ofheyrnir og býsnir, sem skilningarvit mín lugu að
mér, eða færðu mérýktog margfölduð. Mér fanst
eg hatast við skóginn, myrkrið, sjálfan mig, og alt,
sem deyfðin í mér gat hugsað til.
Enn—dundi þar ekki sko.t ? Sá eg ekki blossa ?