Iðunn - 01.03.1885, Blaðsíða 28

154
Jónas Jónasson:
og bauð hénni að sitja; konan þáði það; þá varð1
Guðrún ánægð ■— kórstafinn bar á milli hennar og
þorsteins.
jpað bar ekkert sögulegt við í kirkjunni. það var
sungið, tónað og pródikað, og tekið í nefið, og sumir
drógu ýsur í ákafa. Prestrinn prédikaði hátt og
skörulega, um hlýðnina og nauðsyn þess að hinir
yngri fylgi ráðum og forsjá hinna eldri. Honum
sagðist vel. Að lokum sagði hann amen, las bæn-
ina og faðirvor og þagnaði síðan. jpá brýndi hann
röddina og hóf upp þessi alkunnu orð, sem svo oft
hafa verið lind bæði hreinustu gleði og líka blóðugra
tára:
»Lýsist til laeilags ektaskapar í þriðja sinn, með
heiðarlegum ekkjumanni þorsteini Brandssyni á
Núpi og heiðarlegri yngisstúlku Guðrúnu Gunnars-
dóttur á Heiðarholti; þessi brúðhjónaefni og svo
frv.«
Fyrst brá Guðrúnu við, því hún vissi ekki til
neinna lýsinga, og þá sá hún, að allir, sem gátu,
gláptu á sig; enn meir brá henni, er hún heyrði
þorstein nefndan, og skildi liún sízt í hvað það
gæti verið ; enn er hún heyrði sjálfa sig nefnda, rak
hún upp hljóð, þó ekki hærra en svo 'að þeir næstu
heyrðu það glöggt. Síðan fölnaði hún upp eins og
nár, og varð eins og steingjörvingr. það gekk svo
fram af henni, að hún grót ekki. Hún var svo agn-
dofa, að hún vissi ekkert, hvar hún var; það var
eins og hjartað stanzaði, og lemjandi fossniðr sauð
fyrir eyrum hennar. Henni fanst bekkrinn og kirkju-
gólfið sporðreisast og líða út undan sér, og hún væri
eins og á lofti. Hún tók ekki eftirneinu þangað til