Iðunn - 01.12.1887, Blaðsíða 17

Tveir vinir.
431
gátu: hvað gat komið til þess, að hann skykli
aldrei geta öðlozt ueitt af því, sem hann þarfnaðist
mest, en það var vingjarnlegt og hjartaulegt við-
mót manna, einhver endr-ylr, sem svaraði þeim
hlýleik, sem hann ól í hjarta sér; liví brostu allir
við Alphonse og rcttu lionum liönd sína, en
hneigðu sig þurlega með hýrulausum svip fyrir
honum ?
Alphonse vissi ekki neitt um þetta. Hann var
kátr og hraustr; hann lék við lífið og var ánægðr
með stöðu sína. Hann hafði verið settr við þá grein
starfa, sem auðveldast var og skemtilegast að
vinna; hann var greindr og lipr og hafði svo stakt
lag á að umgangast menn, og leysti hann þannig
störf sín óaðfinnanlega af hendi.
Kunningjar hans vóru afarmargir; allir höfðu
mætur á að vera í kunningskap við hann, og var
hann í jafnmiklu eftirlæti hjá kvennþjóðinni sem
karln^önnunum.
Svo gékk um hríð, að Charles var jafnan með
honum, hvar sem hann var hoðinn, meðal allra inna
mörgu kunningja, sem Alphonse ávann scr ; þar til
Charles fór að leika grunr á þvl, að scr mundi að
eins vera boðið af því, að haun væri vinr Alphonse’s;
þá hætti hann að þiggja boðin.
— Charles liafði slegið upp á því, að þeir skyldu
báðir byrja bankarastarf í félagi saman fyrir sjrtlfa
sig, og Alplionse liafði svarað : »þ>ú ert alt of vænn
við mig, að kjósa mig til þessa með þér. jpað væri
auðgefið fyrir slíkan mann sem þig, að finna miklu
hæfari mann fyrir félaga heldr en mig».
Charles hafði hugsað sér, að ný staða og nánari
L