Iðunn - 01.12.1887, Blaðsíða 19

Tveir vinir.
433
fclagar lítt til kvonfangs ; en eins og ungum París-
arbúum er títt, lifðu þeir svo, að ástin fór hvergi
varhluta af sínuin skerf lífsins.
Alphonse var fyrst í essinu sínu, þegarhannvar
í kvenna hóp. J>á naut sín fyrst öll sú ástúðlega
glaðværð, sem honum var meðsköpuð, og þegar
hann við kveldverð hallaði sér aftr á bak og rétti
þjóninum um öxl fiata kampavíns-glasið sitt, þávar
hann fagr eins og hamingju-goð.
Hann hafði þess konar hnakka og hár, sem kon-
ur langar til að leika iingrum í; hárió var mjúkt
og hálfhrokkið, og leit út sem það hefði verið
ýft með vilja og vandlega af ástleikinni kvenn-
hönd.
það höfðu líka margir mjúkir og hvítir fingr
strokið um þessa lokka ; því að Alphonse var bæði
það gefið, að kvennfólkið elskaði lrann, og hitt
líka, sem er enn þá fágætara, að það fyrirgaf
honum.
l>á er þeir vóru saman í kveldgildum, veitti Al-
phonse Charles enga sérlega eftirtekt. Hann var
ekki vanr að færa til bókar ástfanganir sínar sjálfs,
því síðr vinar síns. það gat því vel viljað svo til
endr og sinnum, að einhver forkunnarfegrð, sem
Charles hafði rent ástaraugum til, félli í hendr
Alphonse.
Charles var því vanr, að sjá vin sinn tekinn fram
yfir sig livervetna í daglegu lífi ; en það eru þó til
hlutir, sem karlmenn eiga bágt með að venja sig
við. þ>að var sjaldan, að Charles gengi nú með
að kveldboðum Alphonse’s, og það tók jafnan lang-
Iðunn V. 28