Iðunn - 01.12.1887, Blaðsíða 60

474 Kölski og málaflútningsmaðurinn.
legt», sagði málaflutriingsmaðurinn. »En segðu mjer
eitt herra—- —hm.—Hvers vegna þáðirðu ekki áðan
kúna, sem maðurinn bauð þjer?»
»Nei«, svaraði kölski, mnaður yerður að vera svona
dálítið góðsamur innan um og saman við. Fá-
tæklingsrolan var nýbúinn að kaupa kúna og hafði
ekkert annað til að bjarga sjer og kerlingunni og
krökkunum yfir veturinnn.
»Já», sagði málafærslumaðurinn, — »það mætti
nú æra óstöðugan, ef maður ætti að trúa öllu því
bannsettu raunasöngli. — Nei, maður verður svei
mjer að hirða sitt, hvar sem maður finnur það, og
halda vel utan að því, þegar maður er búinu að
ná í það«.
nOjæja, það er nú meir en satt», sagði kölski;
»en í dag á jeg ekki að taka með mjer annað en
það sem mjer verður í þriðja sinn skipað að
eækja. Svo hefir verið fyrir mig lagt».
Ejett á eptir gengu þeir fram hjá kothreysi. Á
þrepskildinum sat krakki og lirein af öllum mætti.
Kerling, móðir barnsins, korn hlaupandi frá brunn-
inum, og hrópaði til þess : »Og þegiðu, bannsettur
óþægðaranginn þinn — það vildi jeg skrattinn vildi
hirða þig».
»Nú, nú», sagði málafærslumaðurinn; nþarnavarstu
beðinn fyrir annað til».
»Og sei, sei», sagði kölski, »það var engin mein-
ing í því, henni þykir vænt um krakkann, þó hún
ldti svona. þetta var í annað skiptið ; hver skyldi
nú verða boðinn mjer í þriðja skiptið ?«
Að lokunum komu þeir í hverfið, og urðu sam-
ferða að bæjardyrunum hjá Pjetri í Utkoti.