Iðunn - 01.12.1887, Blaðsíða 12

426
Alex. L. Kielland :
Inaðr og bezta skytta, eins og honum yfir höfuð fanst
öllu svo vel fyrir komið í heiminum, sem framast
mætti verða.
Alphonse var annars eitthvert ið mesta eftirlætis-
barn hamingjunnar; honum auðnaðist alt fyrir-
liafnariaust. 011 tilveran var sniðin honum svo
mátulega, eins og snyrtileg spariföt, og liann bar
hana með svo látlausum þokka, og hún fór hon-
um. svo vel, að mennirnir gleymdu að öfunda
hann.
Og svo var lrann svo fríðr sýnum. Ilann var
hár og grannr, jarpr á hár, opineygr og augun
stór; hann var sviphreinn og sléttr í andliti og
skein í hvítar tenurnar, er hann hló. Ilann vissi
vel af því, að liann var fríór. En af því að allir
höfðu dekrað við hann frá blautu barnsbeini, þá
varð hégómleiki hans svo glaðvær og meinlaus, að
mönnum fanst eius og ekkert tiltökumál um hann.
Honum þótti fjarskalega vænt um vin sinn Char-
les ; hann skemti sér og stundum öðrum með því
að erta hann upp og henda gaman aðhonum. En
hann var svo nákunnugr svip Charles’s, að hann
sá undir eins á honum, ef gamanið fór að verða
of grátt ; þá sló hann undir eins úr og yfir í mein-
laust spaug, sem honum var svo eðlilegt, og svo
gat hann korniö Charles, sem var alvarlegr og
fremr þurlegr, til að hlæja svo, að hann ætlaði að
springa.
Charles hafði, frá því þeir vóru drengir, dázt frá-
bærlega að Alhponse. Sjálfr var hann lítill og ó-
álitlegr, hæglátr og feiminn. En það var eins og