Iðunn - 01.12.1887, Blaðsíða 31

Tveir vinir.
445
kitlaði eitthvað lítið í nasir, og áðr en hann vissi
af, hrundi stórt tár niðr á pappírinn.
Hann litaðist um snögglega, tók upp vasaklút-
inn sinn og þurkaði vandlega dropann af víxlinum.
Hann mintist á ný gamla bankarans í Eue Bergére
og orða hans um viðkvæmnina.
Hvað kom honum það eiginlega við, að tápleysi
Alphonse’s liefði nú loksins gert hann að glæpamanni;
og hvers hafði hann ímist? Einskis, því að laann
hataði nú fornvin sinn. Enginn gat sagt, að hann
hefði verið orsök í, að svona var nú komið fyrir
Alphonse ; hann hafði skift jafnt og réttvíslega milli
þeirra félags-eigunum og aldrei unnið honum minsta
tjón.
Svo fór hann að liugsa um Alphonse. Hann
þekti hann fullvel til að vita, að þegar hann, sem
var bæði viðkvæmr og sómakær, var sokkitm svona
djúpt, þá mundi hann vera kominn svo út á blá-odda
lífsins, að hann væri við búinn að steypa sér út af
bakkanum áðr en svívirðingarinnar brennimark
næði honum.
Yið þessa hugsun hrökk Charles saman. jpað
mátti með engu móti eiga sér stað ! Alphonse
skyldi ekki fá tóm til að skjóta sig og hylja þann-
ig smán síua í þeirri samkembingsblæju meðaumk-
unar og dularfulls hryllings, sem jafnan fellr yfir
sjálfstnorðingjann. jpá fékk Charles enga hefnd ;
þá var það alt til ónýtis, að hann hafði beðið og
beðið og alið á hatri sínu þangað til hann var sjálfr
orðinti vondr maðr. Fyrst hann hafði óaftrkallan-
lega mist vin sinn, þá vildi hann þó að minsta
kosti draga skýluna af fjandmanni sínum ; og þá