Iðunn - 01.12.1887, Blaðsíða 44

458
André Theuriet.
band á fingrum sjer. J>egar eg kom nær henni,
sá eg að hún mundi vera biluð í fótum, og þóttist
vita að hún hefði látið bera sig þangaó, er hún
sat, til að hlýða á sönginn úr kirkjunni, er nú
heyrðist glöggt, því kórgluggarnir stóðu opnir, og
til þess að fá siun skerf af messunni þarna sem
hún sat. Bg yrti á hana, og spurði hana, hvort
hún vildi ekki gjöra svo vel að segja mjer, hvar
jeg ætti að leita að gestgjafahúsinu þar í þorpinu.
»það er ekkert gestgjafahús til hjerna», svaraði
hún og lagði um leið talnabandið í kjöltu sjer, »og
til hvers ætti það svo sem að vera ? Hjerer enginn á
ferð hvort sem er».
»Jú, en þegar nú einhver, svona rjett af tilviljun
fer hjer um, þá getur þó komið fyrir að hann þurfi
að fá sjer að borða, og hvar á hann að fá það, úr -
því enginn er gestgjafinn ?»
»Hjá prestinum — náttúrlega».
»Hjá prestinum?».
»Jú, einmitt. Sýslumaðurinn og vegauefndarmenn-
irnir gista þar allt af, þegar þeir eru á ferðinni.—
jþjer megið náttúrlega til aðbíða þangað til hann er
búinn í kirkjunni«.
Jeg sá, að það mundi ekki anuað vænna fyrir
mig en að fara í kirkju og bíða þar messuloka, og
gekk því inn í kirkjuna. J>egar jeg lauk upp kirkju-
■dyrunum, sá jeg fljótt, hvers vegna þorpið hafði
verið svo eyðilegt og mannlaust. Kirkjan var
fremur lítil og mjó, með hvelfingu í loptinu, og báru
livelfinguna lágir stólpar grænlitir. Kirkjan var
full af fólki, svo hvergi var autt sæti; var svo að