Iðunn - 01.12.1887, Blaðsíða 29

Tveir vinir.
443
tók ekkert eftir því. Honum fanst lífið svo þýð-
ingarlaust; það var eins og hann hefði mist aleigu
sína — eða hafði hann sjálfr kastað henni frá sér?
I þessu bili rak hann sig á einhvern, og það
svo fast, að hann leit upp. það var maðr, sem
hafði verið kunningi þeirra Alphonse’s,þegar þeir vóru
báðir í Credit lyonnais.
»A — góðan daginn, monsieur Charles!» sagði
maðrinn ; »langt síðan við höfum sé/t. Annars
merkilegt, að ég skyldi mæta yðr í dag ; var einmitt
að hugsa til yðar í morgun».
»Hvað bar til, að yðr skyldi detta ég í hug ?»
spurði Charles svona hugsunarlaust, rétt til að segja
eitthva.
»Jú sko ! — Ralcst einmitt í dag A víxil uppi í
bankanum upp á 30 eða 40,000 kr., og sá bæði yð-
ar nafn og monsieur Alphonse’s á honum. Yarð
hálf-forviða, liugsaði að þið, hm !—væruð skildir að
skiftu, sem menn segja».
»()nei—við erum ekki almennilegaskildir enn»,sagði
Charles seinlega.
Hann reyndi að láta sér í engu bregða, og spurði
svo rólega sem hann framast gat: «það er satt,
hvenær fellr hann til útborgunar, víxilskömmiu ? —
líg man ekki fyrir víst-------»
»A morgun eða hinn daginn, má ég fullyrða»,
svaraði hinn, sem var kappsamr starfsmaðr, og var
þegar að því kominn að fára að kveðja Charles og
halda leiðar sinnar ; — »hann var samþyktr til út-
borgunar af monsieur Alphonsé».
»JÚ, það man ég ; en gætuð þór ekki lagt svo
undir, að ég feugi að leysa víxilinn inn á morgun.