Iðunn - 01.12.1887, Blaðsíða 50

404
André Tlieuriet:
hjerna — það voru fimmtán ár síðan núna um Jóns-
messuna —, var þetta þorp í mestu órækt og niður-
lægingu, bæði í andlegum og líkamlegum efnum ;
hjer var þá sannarlegt eymdarástana. þorpsbúar
Voru þá eins og ílla siðaður óþjóðalýður, og það
sem verra var, þeir máttu heita algjörlega heiðnir.
Bæði karlar og konur voru alla daga frá morgni
til kvölds úti á skógunum, alveg eins á sunnudög-
unum eins og hina dagana. Undir eins og krakk-
arnir voru orðnir þetta 10—12 vetra, þá struku þau
úr skólauum og þeyttu frá sjer kverinu, en höfð-
ust við, eins og foreldrarnir, á skógum úti. þessi
þorpslýður var því miklu sviplíkari villimannaflokki
en kristnum söfnuði. — þjer hafið sjeð kirkjuna
■okkar hjerna ; hún er hvorki stór nje skrautlegnú,
en þá var hún eins og gömul heyhlaða, og hjer og
þar upp úr gólfinu spruttu fíflar milli steinflísanna.
J>að hefði svo sem ekkert verið því-til fyrirstöðu af
hálfu safuaðarins, að gólfið yrði allt mosavaxið. —
Jeg söng tíðir hvern helgan dag yfir tíu afgömlum
kerlingum, sem hættar voru að ganga að vintiu,
•og jafnmörgum ungbörnum, sem ekki voru komin
á fótinn. ]pað var til lítils gagns, þó að jeg væri
að vanda mig á ræðunum, sem bezt jeg gat; þær
sneru eigi hjörtum þessa safnaðar til iðrunar, frem-
ur en bergmálið hreifði steinstólpa kirkjunnar.
Jeg var bæði hryggur og reiður. Svo var það eitt
kvöld vorið eptir, að jeg sat inni yfir bókum mín-
um, og var mjög þungt hugsandi út af þessari mót-
spyrnu og kæruleysi hjá söfnuðinum. Jeg sá eng-
in sköpuð ráð til að bæta iir þessu, og mjer fannst