Iðunn - 01.12.1884, Qupperneq 26

296 Skólalíf á miðöldunum.
Aður margir mánuðir voru liðnir, komu svo marg-
ir fátækir lærisveinar til bæjarins, að Platter, svo
fengsæll sem hann var, fór að eiga mjög örðugt með
að fá ofan í sig. Tóku þeir sig þá upp þaðan, hann
og brautingi hans, og sex aðrir með þeim, og hjeldu
til Dresden, en komust í mesta basl á leiðinni og
sultu heilu hungri. Skammt frá Neumark bjuggu
þeir sjer náttból við brunn einn nærri borgarveggj-
um og kynntu þar eld sjer til hlýinda. Varðmenn
sáu bálið og skutu á þá, en misstu þeirra. Jpeir
höfðu góða matarlyst íyrir því; þeir höfðu hnupl-
að sjer tveimur gæsum og töluverðu af rófum, sníkt
sjer út salt og ýmislegt fleira smávegis, og loks náð
sjer í pott með einhverju móti. jpeir færðu sig um
set, bakvið runna, matbjuggu þar og höfðu þar beztu
veizlu. Síðan lögðust þeir til svefns þar undir trján-
um ogsváfu rótt um nóttin. jpeirvöknuðu um morg-
uninn við ár-nið, gengu á hljóðið, fundu ána og meira
að segja net í henni, fullt af silungi. þeir hirtu veið-
ina og hjeldu leiðar sinnar. þetta var mesti hátíðis-
dagur fyrir þá; því um, kvöldið komu þeir til bónda,
sem átti móður á lífi, er langaði ákaflega mikið til að
sjá Svissa einhvern tíma áður en hún dæi; þeir nutu
þar Platters og fengu beztu góðgjörðir hjá bónda ó-
keypis.
Bptir fimm ára flakk hurfu þeir fjelagar Páll og
Tómas heim áptur til St. Gallen. Tómas hafði
lært á þessu ferðalagi flestallar mállýzkur, er þá
voru talaðar á þýzkalandi, af því að hann var
svo ungur, og sparaði nú eigi að sýna list sína.
»Guð hjálpi okkur«, sögðu vandamenn hans, »hann
Tómas okkar er svo lærður orðiun, að við skiljum
ekki helminginn af því sem hann sögir«. »Og þó«,