Iðunn - 01.12.1884, Qupperneq 33

Skólalíf á miðöldunum. 303
numið. jpað var víða, að námsmenn þekktust
eigi síður frá öðrum á hljóðpípu sinni og fiðlu en
bók og blekbyttu, og þeir sem ekki voru nátt-
úraðir fyrir söng, bættu úr þeim annmarka með
því að gjörast listamenn í því að segja sögur. Mörg-
um gazt svo vel að þeirri iðju, að þeir kusu hana
heldur en prestskapinn. það var og eugan veginn
ljeleg atvinna, væri hún vel stunduð, eða með öðrum
orðum ef sögumaður kunni að segja frá hinum nýj-
ustu tíðindum, og einkum ef haun kunni hin nýjustu
ljóðmæli eptir eitthvert frægt skáld, er þá var uppi.
Um slíka mennfer Patrarca þessum orðum: nGædd-
ir góðri minnisgáfu og iðni, en ófærir til að yrkja
sjálfir, hafa þeir yfir annara ljóðmæli fyrir borðum
höfðingjanna og þiggja gjafir fyrir. þeir gera sjer eink-
um far um, að geta glatt áheyrendur sína með nýjung-
um. Opt leita þeir mjög á að fá hjá mjór ljóðmæli
mín hálfbúin; jog veiti þeim opt afsvar, en stund-
um kenni jeg í brjósti um þá og læt að bæn þeirra.
jpað eru ekki mikil útlát fyrir mig, þótt það sje mik-
ill hagur fyrir þá. Margir, sem komu til mín bláfá-
tækir og klæðlausir, og sem jeg veitti áheyrn,
heimsóktu mig síðan til að þakka mjer fyrir hjálpina
og voru þá klyfjaðir gjöfum og klæddir silki«.
]pað voru þóssir menn, er afbragðs-rithöfundar á
miðöldunum áttu það að þakka, að frægð þeirra
bavst svo víða og svo fljótt.
Aðrir fátækir stúdentar gerðu sjer að fjeþiifu hjá-
trú manna 1 þá daga. Margur prakkarinn fjekk
fulla pyugju sína og nestispoka með þvl að tauta
fyrir munni sjer eitthvað, sem enginn skildi, yfir ný-
sánum akri cða fjelegum grísum, eða með því að
rita einhver ritningarorð á bókfellspjötlu, er bera