Ægir - 01.03.1918, Blaðsíða 7

ÆGIR
43
Bjargráðaskip.
Hugmyndin um bjargráðaskip hér við
land er farin að fá talsverðan byr, en
framkvæmdir litlar enn þá. Timar þeir,
sem við nú lifum á, eru svo örðugir og
alvarlegir, að varla má vænta mikilla
framkvæmda, einkum þar sem um mik-
il fjárframlög er að ræða, til fyrirtækis,
sem eftir öllum sólarmerkjum að dæma
hefir ekkert áhugamál verið, þeirra, er
mest gagnið mundu af fyrirtækinu hafa.
Eftir ferð erindreka Fisklfélagsins um
Suðurnes í vetur, fer hugmyndin fyrst
eftir 3 ár, að um þetta mál var ritað í
Ægi að fá góðar undirtektir, þ. e. menn
finna nú til þess, að eitthvað vantar, sem
treysta má, þegar bátar af hinum og
þessum ástæðum þurfa aðstoðar á sjón-
um, eða að bjarga verður mönnum úr
bersýnilegum voða.
Vilji manna og áhugi fyrir þessu máli,
þeirra manna, sem mestan áhuga áttu
að sýna er einkum auðsær á þvi, að
enginn hefir um það ritað og sýna þó
ýmsar ritgerðir eftir menn er stnnda sjó,
að þeir eru eigi síður pennafærir en
aðrir. Getur skeð, að eg sem ritstjóri
timarits Fiskifélagsins og um leið mál-
gagns sjómannastéttarinnar, hefði átt að
rita miklu meira um þetta mál. Eftir
ýmsum frétium hafði eg nóg efni og hef,
en þær eru varla það ábyggilegar og
réttar þegar þær hafa borist langar leið-
ir, að með þær sé farandi i riti, en þeir,
sem horfa á slysin og þekkja öll atvik,
Þeir ættu að rila um þau, til þess að
sýna öllum landsmönnum liina brýnu
þörf á einhverju, hverju nafni sem nefn-
ist til að afstýra þeim slysum, sem eru
fieiri en almenningur veit um. Á Suður-
nesjum, er það almennur vilji, að til-
raun sé gerð að láta mótorbát hafa gæt-
ur á fiskibátunum á vertíðinni, og efa-
laust kæmi slikt að einhverjum notum,
en slikur bátur mætti enginn gallagripur
vera og fá dutlunga, þegar mest riði á,
svo að hann þyrfti hjálpar við, þegar
liann ætti eftir ætlunarverki sínu að
hjálpa öðrum.
í Noregi hafa björgunarskip þau lengi
verið notuð, sem kend eru við mann
þann er f)'rstur smíðaði skip með þvi
lagi, og er það Colin Archer. Þau nota
að eins segl, eru i höfn þegar gott veður
er, en hvessi hann fara þau út. Skip
þessi eru nú heimsfræg og skipshafnir
sumar þeirra þektar um endilangan Nor-
eg fyrir framúrskarandi dugnað. Þeir sem
á þessum björgunarskipum eru æfast
að eins við það starf, þvij þar þarf kunn-
áttu, áræði og lag, þeir hafa fast kaup,
sem þó ekki er hátt, en það kaup held-
ur áfram þegar þeir verða að hætta sak-
ir elli eða vanheilsu, þeir fara frá með
fullum eftirlaunum. Það sýnir bezt, hverja
hugmynd Norðmenn hafa um starfið.
Þar er ekki ein vikan á börgunarskipinu
önnur á mótorbát á fiskiveiðum, og hin
þriðja háseti á strandferðaskipi. — Þurfi
nokkurstaðar að kunna verk til hlýtar,
þá er það á björgunarskipi, og tilfinning
þeirra, sem það verk inna af hendi
og gera það að lífsstarfi sínu, verður alt
öðruvísi en hjá þeim, sem hlaupa í þetta
endrum og sinnum. Rað er verið að
bjarga ekki að eins þeim, sem liður illa
og eru í nauðum staddir á sjónum, held-
ur einnig heilum fjölskyldum frá eymd
og hruni. Það er margt í húfi þegar
björgunin mishepnast.
Hugmyndin hér er sú, þegar framlíða
stundir, fari ekki styrjöldin svo með oss,
að allir komist á vonarvöl, að þá verði
reynt að fá hingað björgunarskip, mynd-
arlegt gufuskip, þannig útbúið, að það
svari tilganginum. t*að skip ætti landið