Ægir - 01.03.1918, Blaðsíða 17

Æ G I R
53
botnvörpuskip. í suniar og fram á vetur
stunduðu nokkrir ítalskir botnvörpungar
veiði hér við austurströndina og seldu
afla sinti ferskan i Boston. Var verð það
er þeir fengu i desembermánuði svo hátt
að blöðin sögðu þess engin dæmi. Verð-
ið á makríl varð um og yfir 90 cent, eða
hátt á þriðju krónu pd. Eg er ekki í
neiuum vafa um að ef islenzku botn-
vörpungaeigendurnir gerðu skip sin át
bér þá mundu þeir græða stórfé á þvi,
með þvi að selja fiskinn hér í bæjum.
Og ekki geri eg við að erfitt yrði að fá
kol handa þeim, ef þeir seldi veiði sina
hér. Kol þykja nú afardýr hér en hafa
þó eigi enn farið fram úr $ 13. pr. ton.
Kol. Bæði er það, að eigi gelur komið
til tals að kaupa kol hér til heimflutn-
ings til Islands vegna hins háa farm-
gjalds, enda mundi útflutningsleyfi ófá-
anlegt.
Salt. 1 Boston og Gloucester sögðu út-
gerðarmenn mér, að þeir hefði fyrir ó-
friðinn keypt alt sitt salt á Spáni, en nú
kaupi þeir það suður við Mexikóflóa, en
eigi álitu þeir það salt eins gott. Þar
syðra var mér sagt að sallið kostnaði írá
1.75 uppi $ 2.50 pr. ton. Eg skoðaði
þetta salt og virlist það vera vel á borð
við Liverpool Common Fisherj'salt.
Eg átti tal við skipstjóra einn i Glou-
cester, sem hafði við orð að leiga ef
hann gæti fengið stórt seglskip og ferma
það með salti þar syðra til Islands.
Flutningsgjaldið áleit hann að eigi þyrfti
að fara fram úr $ 30. pr. ton. En enga
trú hefi eg á, að honum takist að iá
slikt skip, nc heldur gat eg fallist á
kostnaðaráætlanir hans.
Sleinolia. Pá vöru á að sjálfsögðu að
kaupa hér framvegis, en nú er fullkom-
ið útflutningsbann á henni hér, og eng-
inn vegur að einstaklingar fái undanþágu
frá því, enda mun nú landsstjórnin heima
hafa tekið þá verzlun i sinar hendur og
er vonandi að stjórnin hér í Washington
neiti henni eigi um útflutning á þeirri
olíu, sem hún telur oss nauðsynlega.
Eftír kynnum þeim, er eg hefi haft af
viðskiftum hér i álfu, fyrir ófriðinn, verð
eg að álíta að íslandi væri stórljón að
þvi ef bein viðskifti legðist með öllu nið-
ur eflir ófriðinn, og eg álít að slíkt hvorki
eigi né þurfi að eiga sér slað. Alt, eða
mest, veltur á þvi, að vér höfum eitthvað
til að flytja hingað. En ef ísland verður
i náinni framtíð iðnaðarland þannig, að
það fer að nota fossaaflið heima til að
framleiða t. d. áburð, og ef svo öll þau
áburðarefni, sem tilfalla við sjávarsiðuna
verða notuð, þá er ekki hætt við, að eigi
íengist nóg til að flyta hingað, þvi áburð-
ur allskonar, er sú vörutegund, sem hér
er og verður óþrotlegur markaður fyrir.
Meðan að landsstjórnin islenzka hefir
hér fulltrúa, sem standa á i sambandi
við stjórnarvöldin hér í landi, tel eg mér
eigi að eins óskilt heldur og óleyfilegt að
gefa skýrslu| um stjórnarráðstafanir við-
komandi verzlun og viðskiftum. Það eitt
nægir að segja, að í Bandaríkjunum er
útflutningsbann á hverjum einasta hlut
hverju nafni sem nefnist, og þótt sljórn-
in hér i landi veiti undanþágur frá þessu
banni, sem þó ekki eru i gildi nema 8
vikur, þá Jiarf ávalt að fá leyfi ensku
stjórnarinnar á hverju sem er og hve
litlu sem er, og það hefir komið fyrir,
að þegar það leyfi hefir komið, þá hefir
amerikanska leyfið verið útrunnið, og
hefir þá orðið að byrja aftur framanfrá
af nýju. **
Virðingarfylst.
Matth. ólajsson.