Ægir - 01.03.1918, Blaðsíða 24

60
ÆGIR
uni koslnað, svo málið geti verið undir-
búið fyrir næsta reglulegt alþingi, og
komist þá í framkvæmd. Lengri bið þol-
ir ekki þetta mál, ef mögulegt verður
striðsins vegna að koma nokkru í fram-
kvæmd.
H. P.
Frá Vestmannaeyjum.
Um nuðkenni á veiðarfærum.
Því var hreyft á formannafundinum 26.
f. m. að ein umbótin, sem gera þyrfti við
sjávarútveginn væri það, að menn merktu
veiðarfæri sín greinilega. Þessu sama hef-
ir áður verið haldið fram í öðrum veiði-
stöðvum, og það var til umræðu á síð-
asta fiskiþingi. Raunar er það gamall
siður að merkja veiðarfæri, t. d. lóðir
með leðurspjaldi og dutl með brenni-
marki, en þessi mörk hafa reynst miður
en skyldi, þar sem mikill yíirgangur er
á miðum, eins og verða vill þegar fjöl-
ment er úr ýmsum bygðarlögum og sjó-
sókn mikil, svo er t. d. hér við Vest-
mannaeyjar, kringum Garðskaga og við-
ar. Á þessum stöðum hefir veiðarfæra-
tjónið verið mesta plága á síðari árum
og það sem lakast er, að margt af því
er skeð af mannavöldum. Vitaskuld er
örðugt að merkja svo glögt að full vörn
sé i íyrir yfirgangi þeirra manna, sem
hann temja sér, en örðugra verður þeim
ætíð að helga sér hluti, sem eru greini-
lega merktir öðrum. Fleiri ástæður má
telja fyrir þvi að merkin eru nauðsyn-
leg. Ein er sú, að veiðarfæri sem finnast
i sjó, og ekkert merki er á, getur enginn
einstakur eignað sér, jafnvel þó hann
haldi sig þekkja það; er það þá eign
hins opinbera og ekki þess, sem finnur.
Enn er það, að hásetar, sem ekki nuindu
vilja vera samsekir formanni í yfirgang-
inum, ættu miklu auðveldara aðstöðu til
að spyrna á móti; enda ættu þeir þá *
meira í hættunni.
Þetta, sem hér er sagt að ofan, viður-
kenna fieslir sjómenn, telja enda sumir
nauðsynlegt að lögbjóða ákveðin merki
á veiðarfærum. Mál þetta var til umræðu
á siðasta fiskiþingi, sem fyr segir, og
borið þar fram samkv. ályktun sam-
bandsþings Sunnlendingafjórðungs. Um-
ræður urðu töluverðar um málið, og
lauk þeim svo, að samþykt var áskorun
til alþingis um að setja lög um þetta
efni. Frumvarp um það kom fram á al-
þingi, en það var tekið aftur.
Alþingi virðist ekki hafa þótt ástæða
til að setja lög um þetta efni, hefir ef til
vill litið svo á, að þess þyrfti ekki með,
menn væru skyldugir til að merkja eftir
eldri lögum eða samningum við aðrar
þjóðir. En hvernig sem því er varið, þá
er það vist að töluverður ruglingur er á
um merkin, vantar yfirleitt einhverja
reglu, sem menn gætu svo Iiagað merkj-
unum eftir.
Fiskimenn verða sjálfir að taka lil
sinna ráða um þetta efni, úr þvi að lög-
sljórnin leiðir sinn hest frá því. Greiðast
væri að formenn i hverri veiðislöð kæmu
sér saman um merkin og létu gera skrá
yfir þau, og væri hún geymd á góðum
stað, t. d. hjá hreppstjóra. Þar með væri
þvi afstýrt, að nágrannar ættu sammerkt.
Ivostnaður við þetta þyrfti sama sem
enginn að vera, en það væri ofurlítið
spor í þá áttina að friða veiðarfærin á
fiskimiðum vorum. Sú forganga verður
að koma frá fiskimönnum sjálfum, og
fiskifélögum, úr þvi að þjóðfélagið van-
rækir með öllu þá skýlausu skyldu sina.
Hér er verkefni fyrir deildir fiskifé-
lagsins.