Ægir - 01.03.1918, Blaðsíða 12

48
ÆGIR
on. Hann kvað þá fúsa til að kaupa salt-
aðan fisk t. d. úr stafla í skipi, en vildi
ekki segja neitt ákveðið um verð á
pökkuðum fiski. Kvað þá helzt vilja pakka
hann sjálfa.
Eg hefi áður getið um verð á saltfiski
um jólaleytið, en eitthvað hefir það
hækkað síðan.
Eins og gefur að skilja verður geysi-
mikið aííall af fiskinum þegar hann er
íleginn, svo sem öll roð og uggar og öll
stærri bein, sem ekki eru möluð i fiski-
mjöl. Alt þetta aftall er selt verksmiðju
einni í Gloucester, sem býr til úr því
lím (glue) og áburð úr soranum. Þegar
eg var i Gloucester gaf verksmiðian 41/*
cents fyrir lb. af þessu drasli og sótti það
sjálf i vinnuhúsin. Er þetta drasl æði
þungt í vigt þvi mikið af salldusti er i
þvi. Vesksmiðjan er i West-Gloucester eða
þó öllu heldur mitt á milli Gloucester og
West-Gloucester, og þangað viðlíka kipp-
ur og inn í Laugar eða máske litlu
lengra.
Verksmiðja þessi hefir nú starfað i 15
ár og liefir gefið óvenjumikinn hagnað.
að þvi er mér var sagt.
Eg fór þangað einn daginn og var þar
meiri liluta dags. Mætti eg hvergi alúð-
legri viðtökum en þar. Lét forstöðumað-
urinn mann fara með mér um alla verk-
smiðjuna, og var sá maður mjög vin-
gjarnlegur og gerði sér far um að vekja
athygli mina á þvi, sem honum virtist
mér hafa yfirsést að spyrja uin.
f*egar eg hafði skoðað verksmiðju þessa
svo sem mig lysti, átti eg tal við for-
stöðumanninn af nýju. Sagði hann, að ef
vér hugsuðum til að búa fisk út á sama
liátt og Ameríknmenn, þá væri oss nauð-
syn að fá verksmiðju sem gerði verð úr
roðum og beinum, því það væri stórfé
sem fiskisalarnir fengi fyrir þetta drasl,
og þó hefði verksmiðjan ávalt grætt mik-
ið fé frá byrjun. Kvaðst hann mundi fús
til að koma slíku fyrirtæki á fót hér
heima, hvort heldur i félagi með mönn-
um þar eða á eigin kostnað, ef sér litist
að öðru leyti á tilveruskilyrðin.
Eg vil nú taka það fram, að þólt eg
gerði mér alt far um að kynnast þessu
öllu saman, þá mundi eg þó eigi trejrsta
mér til að hafa verkstjórn, þótt um slíkt
væri að ræða. Eg sá þetta þegar og
spurði þvi, hvort eigi mundi hægt að fá
vinnu fyrír menn að heiman við þessi
störf, með það fyrir augum að þeir gæti
lært starfið, og ef tilkæmi haft verkstjórn
heima.
Þeir, sem eg spurði um þetta kváðu
‘ekkert því til fyrirstöðu, enda hefði Jap-
anar nú árum saman haft menn þar til
að læra alla meðferð á fiskinum. Kváðu
þeir sér enga launung á þessari aðferð,
og væri á engan hátt mótfallnir að aðrir
lærði hana einnig.
Ef þvi íslendingar hugsuðu til að taka
upp þessa aðferð, ætti að koma 2—3
mönnum íyrir í vinnu hjá þessum firm-
um og virðist, sem hægt ætti að vera að
fá menn til þess, ef far þeirra væri kost-
að tram og aftur og þeim trygð sæmileg
staða sem verkstjórum heima, eftir að
þeir væri búnir að læra aðferðina til
fullnustu. Mundi mér veita auðvelt að
útvega mönnunum allsæmilega atvinnu,
svo að þeir þyrfti engu til að kosta.
Eitt at því, sem verið hefir áhugamál
Fiskifélags íslands, er að fá allar upp-
lýsingar um tilbúnað veiðarfæra. Hefir
það gert ítrekaðar tilraunir til þess að fá
þessar upplýsingar, en er enn jafnnær i
þvi efni.
Eg hafði nú áselt mér að gera hvað
eg gæti til að afla þessara upplýsinga.
Mér var kunnugt um áður en eg kom
til Gloucester að þar var verksmiðja, sem
starfaði í þessa átt. Reyndar gat nafn