Ægir - 01.04.1922, Qupperneq 7

ÆGIR
41
svaeði er mest 22—27 m. og voru svo
settar ýmsar reglur fyrir því, hve stór
skip mættu veiða þar, og hve lengi ár
hvert. Ástæðan fyrir því að friða þetta
svæði öðrum fremur, var sú, að það er
eitt mesta uppvaxtarsvæði skarkolans í
Norðursjó; og það hefir einmitt borið
mest á fækkuninni á þessum fiski, enda
er hann einn allra eftirsóttasti og arð-
samasti fiskur þessa sjávar.
Þessi tillaga var mjög merkileg vegna
þess, að hún er fyrsta tillagan i þá átt,
að fá fisk verndaðan fyrir ofveiði með
samþjóðalögum, bygðum á ýtarlegri rann-
sóknasamvinnu. En því miður náði til-
laga þessi ekki fram að ganga, vegna
þess að á ráðsamkomunni í Höfn komu
svo sterk mótmæli frá enskum útgerðar-
mönnum til fulltrúanna bretsku, að ráðið
sá sjer ekki fært að halda málinu til
streitu.1)
Þegar þessu máli reiddi nú svona aí
var gerð önnur uppástunga í þá átt, að
auka skarkolaafla i Norðursjó, og hún
var sú, að láta veiða mergð af skarkola-
seiðum inni við strendur Norðursjávar,
þar sem þau væru auðfengnust og flytja
þau út á Dogger Ðank, hið víðáttumikla
og 20—40 m. djúpa kolamið (»Svið«)
Norðursjávar, en þar eiga þau, sam-
kvæmt undanfenginni reynslu að vaxa
miklu (tvisvar þrisvar sinnum) hraðara,
en inni við lönd, þar sem fæða er minni.
Þessarar reynslu hafði Sjólíífræðisfélagið
1) Stjórn Fiskifélagsins fylgdist með þessu
máli frá byrjun og sá aö afdrif þess gætu haft
nokkra þýðingu fyrir oss, aö þvi leyti, sem það
gæti orðið byrjun til þess að tala mætti um
alþjóðafriðun á sumum svæðum hér við land,
t. h. Faxflóa-grunnmiðunum, ef það næði fram
að ganga. Var höfundi þessarar greinar falið
að leita upplýsinga og álits hjá Dr. Joh. Schmidt
um gang málsins og er árangurinn birtur í
skýrslu félagsins 1921.
bretska (Marine Biological Association)
aflað sjer með rannsóknum (kolamerk-
ingum) á undanförnum árura.
Þessi uppástunga fekk góðan byr hjá
öllu ráðinu og tóku Bretar að sjer að
gera fyrstu tilraunina: að láta veiða 1
miljón seiða og setja þau út á Dogger
Bank. Þetta átti að gerast i vetur. Átti
að veiða seiðin með hinni nú svo mjög
um töluðu dönsku kolavörpu (Snurre-
vaad) og flytja siðan seiðin út á bank-
ann i brunnskútum; var ætlast til að
hver skúta gæti tekið 20,000 lifandi seiði;
það yrðu þá 50 »skútur« og áætlað, að
hver ferð kostaði um 100 pd. strl., alls
5000 pd. Svo átti að vera sjerstakt skip
til umsjónar við alt verkið, svo allur
kostnaðurinn var áætlaður um 6000 pd.
Svo er vist hugsunin að merkja nokkuð
af þessum »útsettu« seiðum til þess að
auðið verði að sjá, hvaða árangur þetta
hefir; en ógerningur verður það, kostn-
aðarins vegna, að merkja öll seiðin, en
þó væri óneitanlega æskilegast, því að
án þess verður erfitt að sjá glögt, hvort
væntanlegur góður árangur verður ein-
göngu þessari tilraun að þakka, eða
önnur utanaðkomandi áhrif kunni að
vera meðverkandi. Það verður fróðlegt
að heyra, hvernig þessi tilraun gefst.
Gangi hún vel og sýni góðan árangur,
má ganga að því visu, að þessu verði
haldið áfram í miklu meiri mæli og þá
sennilega á fleiri stöðum.
Það er engin nýjung þetta, að taka
ungan fisk, sem ekki getur þrifist, afþvi
að »haglendið« er lélegt, fæðan af skorn-
um skamti og flytja hann þangað sem
betra er. Það hefir nú verið gert síðasta
áratug í sivaxandi mæli i Limafirðinum
á Jótlandi. Hinn írægi forstöðumaður
Sjólífrannsóknastöðvarinnar dönsku, Dr.
C, G. J. Petersen tók eftir því nú laust
eftir aldamótin siðustu, að kolaseiði, sem