Ægir - 01.04.1922, Síða 15

ÆGIR
49
hvernig sem það verður, er nauðsynlegt,
að legufæri séu það traust, að þau haldi
skipinu á sama bletti meðan nótin er
dregin að, og akkerisvindan verður að
vera það öflug, að með henni sé unt að
ná festum og akkeri inn — og sé lagst á
djúpu, mundi varla veita af hákarlaspil-
um eins og áður tíðkuðust i legum.
Snurrevaadsspilið á að draga nótina að
skipinu, en er ferðin ekki of lítil til þess,
að nokkur von sé að fá þorsk? Botn-
vörpuspilin ensku draga inn um 200
faðrna á 5 mínútum, þýzku spilin draga
seinna og einkennilegt væri það, að hin
æfðari þjóðin skuli draga vörpuna hrað-
ara að skipi sinu, er hana á að taka upp,
væri hér ekki um eitthvað áríðandi að
ræða, og einnig er það kunnugt, að t*jóð-
verjar afla að öllu jöfnu minna en Eng-
lendingar. Botnvöipuskipstjórum okkar
þykir þýzku spilin of seinvirk, og þeir
hugsa að eins um að ná þorskinum, með-
an verið er á saltfiskiríi.
Vonandi selja íslenzku skipin, sem til
Englands eru farin, afla sinn með hagn-
aði, en vakandi auga verður framvegis að
hafa á útliti öllu, áður en lagt er í slíkar
ferðir. Danir hafa verið varaðir við kom-
andi sumri og umboðsmenn þeirra hafa
brýnt fyrir þeim að ganga sem snyrtileg-
ast frá öllum þeim fiski, sem þeir ætla
sér að selja á enska markaðinum.
Um Snurrevaadsveiðar hér við land þarf
ekki að ræða hér, þær munu sjálfar mæla
með sér eða mót.
Hér má aldrei ganga fram hjá nýjum
veiðiaðferðum, heldur gjöra tilraunir, en
hafa þær eins ódýrar og frekast er unt.
Þegar hugmyndin að reyna hér Snurre-
vaad kom hingað í haust, þá hefðu fisk-
salar þessa bæjar átt að mynda með sér
félagsskap og þeir hefðu átt að gjöra til-
raunina, og hefðu þeir ekki verið einfærir
um kostnaðinn, hefði ábyggilegast verið
fyrir félög, einstaka menn eða hið opin-
bera, að bjálpa þeim, þar sem þeir eru
mennirnir, sem daglega selja bæjarbúum
efni í máltíðir og nýr fiskur, hverrar teg-
undar sem er, er seljanleg vara. Þá hefði
mátt ganga úr skugga um, hvort veiða-
færið næði þeirri tegundinni, þorskfiskin-
um, sem bjá oss er sú fisktegund, sem
áreiðanlega gefur það í aðra hönd, sé afli
sæmilegur, sem lætur úthaldið bera sig.
Þegar svo það var sannað, að varpan
héldi þorskinum, þá var tíminn kominn
fyrir þá að nota hana, sem lyst höfðu og
gátu.
Á meðan á tilraunum stóð, mátti ganga
að því visn, að bæjarmenn væru fisklausir
alla þá daga, sem nokkuð væri að veðri,
því gott verður það að vera þegar veitt
er með nótinni, en hefði þessi aðferð verið
höfð, hefðu einstaklingar ekki lagt út í
þá óvissu að eyða tima og fé, þegar mok-
afli er hér hvervetna, til tilrauna, sem færa
ekki útgengilegri vöru en það, að nokkuð
af henni er haft til áburðar. Menn reyna
að koma kolanum út, sem er aðalhluti
aflans, með því að selja hann á götunum,
en þar mæta þeir samkeppni fisksalanna
og ofmikið berst á markaðinn, og þá er
hér sama stigi náð og við heyrum frá út-
löndum oft og einatt, að vara sé óseljan-
leg vegna þess, hve mikið berist að af
henni.
Norðmenn hafa frétt um sildarlorfur við
Spitzbergen og Bjarnarey. Ekki fer þangað
heill floti fyrsta árið, heldur að eins eitt
skip, til þess að menn gangi úr skugga
um, hvernig sildin hagi sér, áður frekara
er aðgjört og til þeirrar ferðar veitir ríkið
35 þúsund krónur. Eftir áliti þeirra, er
ferð þá fara, verður framkvæmdum hagað.
Það eru enn sem komið er engin lög,
sem banna Snurrevaad í landhelgi, en yrði
sú veiði almenn hér á bátamiðum, mundu
þau lög brátt ganga i gildi, að nótin væri