Ægir - 01.02.1931, Blaðsíða 4

26
ÆGIR
ur meir og meir var við þessa hugsun
hjá innflytjendum: »Hversvegna hættum
við ekki þessari vitleysu að vera að borga
flskinn fyrir fram, áður en við sjáum
hann? Við erum að borga hann samkv.
matsvottorðum, seui við vitum fyrirfram
að við getum ekkidreyst. Þegar við kvör-
um, er okkur sagt, að þegar fiskurinn
hafi farið frá íslandi, þá hafi hann verið
eins og matsvottorðin segja, og hafi hann
því breyzt svona á leiðinni. Þetta getur
verið rétt, en okkur varðar að eins um
það, hvernig fiskurinn er þegarviðfáum
hann«.
Eins og gefur að skilja eru þessar
raddir því hávœrari, sem markaðsástandið
er verra. og því er það, að þegar verðið
er lágt og markaðurinn slæmur, þá er
nauðsynin mest á ströngu mati, einmitt
þegar framleiðendur mega sízt við því.
Nú er matsmönnum kennt um allt
eða mest-allt, sem aflaga ferí þessu efni.
Það er þó ekki réttlátt. Útflytjendur eiga
lika mikla sök á þessu. Þeir hirða sumir
hverjir of-lítið um það, aðvanda til inn-
kaupanna. Þeir heimta oft að fiskur sé
látinn í skip, þó þeir viti sjálfir að fisk-
urinn sé ekki nógu staðinn, til þess að
vera hæfur til mats né útskipunar. Þeir
hugsa of-oft um það eitt, að fá fiskinn
sem ódýrastan, án þess að hyggja að
gæðunum. Þeir senda oft fisk til staða,
sem þeir eiga að vita að hann er ekki
hæfur fyrir, þó hæfur sé fyrir aðra staði.
Nú í ár er óvenju-mikið til heima af
stórum labra alflöttum, einmitt þeirri teg-
und, sem Sevilla og Malaga vilja. M:g
rak því í rogastanz, þegar ég varð þess
vís, að til þessara staða hefir í sumar
verið sendur smálabri, útúrflattur, sem
þessir staðir alls ekki vilja. Hér getur
varla verið öðru til að dreifa, en annað-
hvort ófyrirgefanlegri vanþekkingu út-
flytjenda eða óafsakanlegu hirðuleysi.
Nú vil ég víkja nokkuð að fisksölunni
á Suður-Spáni og hvaða ráð séu til þess,
ekki að eins að halda þeim markaði,
sem við nú höfum þar, heldur og til
þess að útvíkka hann.
Versti keppinautur okkar fiskjar er
egta labíinn. Af honum voru nú þegar
komin til Spánar kringum 50000 kvintöl
og von á jafnmiklu i viðbót. Þessi fiskur
kemur ^venjulega á markaðinn seinni
hluta októbermánaðar og verður helzt
að vera búið að selja hann fyrir marz-
lok, því lengri geymslu þolir hann illa.
Þessi fiskur þykir flestum bragðmeiri en
sá íslenzki, en vegna útlitsins gengur
hann ver út. Seljast þeir nokkuðjöfnum
höndum með 10 peseta verðmun á pakka.
Sé sá íslenzki að eins 6—8 pesetum
dýrari, gengur hann betur út, en fari
verðmunurinn upp úr 10 pesetum, fer að
ganga meira út af þeim ekta.
Egta labrinn kemur að miklu leyti
laus í skipi. Talsvert af honnm kemur
þó í tunnum, sem taka 5 kvintöl (kvint-
alið 50,8 kg ). Við það sparast undirvigt
og i tunnum þolir hann geymslu á þess-
um tíma árs, án þess að þurfi að setja
hann í kælihús. Er þetta afarmikill kost-
ur í augum smásala, sem engin kælihús
hafa. Enntremur reikna þeir sér tunn-
una nokkurs virði (1 peseta), en stríg-
ann einkis.
Mest af egta labranum er selt í um-
boðssölu, með vissri fyrirframgreiðslu.
Þegar ég var á ferðinni nam hún 15 sh.
á kvintal. Umboðslaunin venjulega 5u/o.
Með genginu sem var þegar ég var á
ferðinni (1 £ = 42 pesetar) þurfti þessi
fiskur að seljast fyrir 59 peseta pakkinn
(á 50 kg ) til þess að borga þe^sa fyrir-
framgreiðslu með áföllnum kostnaði og
umboðslaunum. Verðið var þá 64 peset-
ar, en 80 á þeim íslenzka. Verðmunur-
inn því of mikill til þess að sá íslenzki