Ægir - 01.02.1931, Blaðsíða 10

32
ÆGIR
ræða um áhugamál allra þeirra, sem á
skipi fara eða skip eiga, um áhugamál
allrar þjóðarinnar. Hver höndin verður
að hjálpa annari, á þessu sviðisem öðru,
ef öllu á að vegna vel, því við eigum
ekkert rannsóknarskip, og engin dýr eða
fullkomin áhöld, en allt kemur þegar
fram i sækir, og með litlu má gagn gera
ef allir hjálpast að, og enginn hlutaðeig-
andi lætur sér þetta starf í léltu rúmi
ligeja.
Ég vil Ioks geta þess, að Skipaútgerð
ríkisins hefur sýnt þessum rannsóknum
mikinn áhuga og brugðíst mjög drengi-
lega við. Hún hefur leyft okkur að fela
varðskipunum að safna gögnum til sjó-
og svifrannsókna, að svo miklu leyti,
sem þessi aukastarfsemi kemur ekki í
bága við hið eiginlega starf skipanna.
Enda hefði þessi hlið rannsóknannaorðið
okkur því nær ókleyf, ef varðskipin hefðu
ekki mátt lylta undir bagga með okkur.
Fyrir þetta kunnum við Skipaútgerð rík-
isins mikla þökk.
Árni Friðriksson.
Vélfræðistarf Fiskifélagsins.
Fess hefur áður verið getið hér i Ægi
að starf vélfræðiráðunauts væri hvorki
ný hugmynd né nýtt starf. Þetta starf var
stofnað 1913 og veitt hr. vélfræðingi ÓI.
T. Sveinssyni, sem svo gengdi þvi til árs-
loka 1919, að hann sagði því lausu.
Þetta starf ólafs var leiðbeininga- og
kennslustarf og bar góðan árangur, en
var svo lagt niður er hann sagði þvi af
sér, og hefur það eflaust verið gert af
sparnaðarráðstöfun einni. Hugmyndin
hefur þó lifað með íélaginu og hafa
margar raddir komið fram á öllum tim-
um, um að taka það upp aftur, en ekki
hefur þó úr því orðið fyr en nú, að síð-
asta Fiskiþing veitti fé til þess. Var svo
starfinu slegið upp og hlotnaðist mér að
taka við þvi nú um síðustu áramót.
Þótt starf þetta sé að mörgu leyti það
sama og áður, hafa timar og kringum-
stæður mikið breyzt, vélfræðislegar frarn-
tarir afarmiklar, ekki sízt í aukningu
vélategunda og væri synd að segja, að við
Islendingar höfum farið varhluta af þeini
framförum, sem sjá má á því að véla-
tegundir í skrásettum bátum eru ekki
færri en 50, hér norður i fásinninu.
Það er því ekki að furða, þó menn
séu farnir að athuga málið, hvort ekki
muni tími til kominn að korna öðru
skipulagi á o§ hvernig því yrði bezt
hagað.
Sumir hafa stungið upp á því að tak-
marka þyrfti innflutning vélategunda,
hafa svo sem 3—4 tegundir á boðstólum,
og þá auðvitað þær beztu, sem allir vél-
gæzlumenn þekki vel og hægt eraðhafa
nógu mikið fyrirliggjandi af varahlut-
um í.
Þessi leið er auðvilað fær, ef hún er
rétt farin, en hún hefur einnig sína galla-
Að visu fækkar vélategundunum til mikils
hagnaðar fyrir hlutaðeigendur, en að
minu áliti, er takmarkinu ekki náð með
þessu einu, við eigum alls ekki víst að
fá allar þær kröfur, sem við gerum til
vélarinnar uppfylltar á þann hátt.
Það er fullvist að ástandið er ekki
gott eins og það er, og það verður að
breytast innan skamms, ef vel á aðfara!
það eru allt of margir menn hér á landi,
sem eiga tilveru sína komna undir or-
yggi véla og skipa, tíl þess að ekkert se
aðhafst, útgerðarkostnaður er þegar orð-
inn svo mikill, að tæpast er von, að út-
gerðarmenn þoli kostnaðarsamar við*
gerðir véla og báta ár frá ári.
Þær vélar sem hér eiga að seljast •