Ægir - 01.02.1931, Blaðsíða 14

36
ÆGIR
Um samtryggingu vélbáta, heima í
liverju bj'ggðarlagi, get ég verið fáorður.
Mér þykir mjög sennileg, að hægt væri
að spara 3—5o/o af núverandi iðgjöldum
af skipi hverju, og munu allir sjá, að sá
sparnaður nemur geysimiklu fé af heild-
inni. Auk þess myndaðist stór sjóður í
hveru byggðarlagi með timanum, er nota
mætti að einhverju leyti til útlána sem
reksturslán til fiskiskipa, gegn veðiífiski
eða öðru tryggu veði.
Þessi hugmynd er tiltölulega ný, og á
væntanlega eftir að komast i framkvæmd
í sem flestum verslöðum landsins, til
sparnaðar fyrir útveginn, og til hagsbóta
þessum atvinnuvegi. Tel ég það skyldu
Fiskifélags Islands, að styðja að þvi
að menn kynnist fyrirkomulagi slikra
samtrygginga og veiti mönnum aðstoð
til að koma þessari hugmynd i fram-
kVæmd.
fieint framhald af því sem nú hefur
verið talið, má nefna vátrygging veiðar-
færa. Get ég hugsað mér að tryggingar-
sjóðir heima í verstöðvum gætu tekiðað
sér tryggingar á veiðarfærunum, gegn
vægu iðgjaldi.
Auðvitað yrðu eigendur alltaf að bera
tapið á veiðarfærunum að einhverju leyti
sjalfir, en þetta gæti þó leitt til þess, að
menn sem verða fyrir því óhappi að
missa veiðarfæri sin, stundum i byrjun
veitiðar, stæðu betur að vigi, að efna sér
nýrra veiðarfæra.
Margt fleira væri ástæða til að taka
fram í sambandi við útgerðina og fram-
tíðarmöguleikana, en hér skal staðar
numið.
Yrðu þessar línur til að vekja menn
til umhugsunar um þessi mál, er til-
gangi mínum náð.
Jóhann Ingvason.
Skýrsla nr. 4
til Fiskifélags íslands frá erind-
reka þess í Norðl.fjórðungi,
árið 1930.
í siðustu mánuðum liðins árs ferðaðist
ég milli deildanna hér við Eyjafjörð og
hélt fundi, þar sem þess var kostur, en
kappkostaði að öðru leyti, að hafa tal
af sem flestum útgerðarmönnum og sjó-
mönnum, um málefni þeirra og útveg-
arins í heild. eins og að undanförnu,
enda hefur mér gefist sú aðferð vel, og
mun ég hafa minnst á kosti hennar,
fram yfir mismunandi vel heppnuð funda-
höld, í skýrslu fyrir nokkrum árum.
Þá fór ég á þessu timabili á stað heim-
anað og ætlaði mér til Þórshafnar, lengst
austur á bóginn og koma við á Rsufar-
höfn i þeirri ferð, ásamt Húsavík og
Flatey. En þetta fór á annan veg en
ætlað var. Rétt í því bili, er skipið var
að fara frá Húsavik, fékk ég af tilviljun
þá fregn hjá einum farþeganum, er með
skipinu var og ætlað hafði til Þórshafn-
ar, að þar i þorpinu gengi taugaveiki,
þorpið væri undir samgcngubanni og
farþegum hefði á siðustu stundu verið
ráðið til þess, símleiðis frá Vopnafirði,
að halda ferðinni áfram þangað, en hugsa
ekki til landgöngu á Þórshöfn, af þess-
um ástæðum. — Enginn tími var til
fyrir mig, að rannsaka þetta nánara, enda
tók ég frásögnina trúanlega, þótt hún
siðar reyndist röng og á misskilningi
reist, því um allt annan sjúkleika var
að ræða og ekkert samgöngubann. Eg
gat að visu haldið áfram til Raufarhafn-
ar, en þaðan var engin von skipsferðar
til baka, en yfir land að fara bæði löng
og erfið leið í skammdegi og vondri veðr-