Skinfaxi - 01.11.2010, Page 18

18 SKINFAXI – tímarit Ungmennafélags Íslands
„Þetta er sama undirskriftin og í hinu
bréfinu,“ sagði Bella, „ég meina, þetta eru
jafnmörg spurningarmerki.“
„Er eitthvað háaloft hjá ykkur, Jói?“ spurði
Halli. „Og hefurðu komið þangað upp?“
spurði Bella.
Jóa leist ekkert á þetta, hann vissi ekki um
neitt loft hjá þeim en þau ákváðu samt að
athuga með þetta. Þau gengu um allt hús og
fundu ekki neitt, engan hlera, engan stiga eða
neitt op. Þetta var mjög skrýtið, þau voru farin
að halda að það væri bara gabb, þegar Jóa datt
dálítið í hug. Hann mundi eftir því að inni í
skáp í herberginu hans kom stundum smá-
vindur inn um rifu á veggnum. Nú ætti það
að finnast því að norðanbylurinn gnauðaði
sem aldrei fyrr. Ef eitthvað var þá hafði bætt í
vindinn.
Jói fór að rusla öllu dótinu út úr skápnum.
„Þvílíkt drasl! Þetta verður ágætis jólahrein-
gerning,“ sagði Bella og hóstaði af öllu rykinu
sem þyrlaðist upp í látunum í Jóa.
Þegar skápurinn var orðinn tómur bað Jói
Halla að rétta sér skrúfjárn og kertið. Halli
gerði það og var orðinn mjög spenntur. Það
heyrðist brak inni í skápnum. „Hvað er að
gerast núna?“ spurði Halli, verulega forvitinn.
Það umlaði eitthvað í Jóa og eftir smástund
henti hann timburplötu fram á gólf. Það mun-
aði minnstu að hún lenti í stóru tánni á henni
Bellu.
„Ertu að verða alveg galinn?“ argaði Bella
til Jóa inn í skápinn en hann var svo spennt-
ur að hann lét það sem vind um eyrun þjóta.
Eftir um fimm mínútur kallaði Jói hátt og
skýrt innan úr skápnum: „Halli – Bella, nú
skuluð þið sko koma og takið með ykkur eld-
spýturnar.“ Þau létu ekki segja sér þetta
tvisvar og drifu sig inn í skápinn. Loksins
voru þau öll búin að troða sér í gegnum þetta
litla gat sem Jói hafði gert inni í skápnum.
„Réttu mér eldspýturnar, Bella,“ hvíslaði
Jói ofurlágt.
„Af hverju ertu að hvísla?“ spurði Halli. Jói
yppti öxlum og vissi það í rauninni ekki sjálfur.
Nú var hann búinn að kveikja á kertisstubbn-
um sem þau höfðu haft með sér. Við það birti
örlítið á loftinu og þau skimuðu í kringum sig.
„Þarna er stór fimm arma kertastjaki með
kertum í,“ sagði Bella og benti á lítinn bekk
sem var þarna undir súð. Jói fór og kveikti á
kertunum og við það varð mjög bjart þarna
inni.
Það var nú ekki beint hlýtt á loftinu, þakið
var lítið einangrað og úti gnauðaði norðan-
áttin. Þarna var margt að sjá og þau horfðu
hissa í kringum sig, sérstaklega Jói sem átti
heima þarna og hafði ekki haft neina vitneskju
um þetta loft.
„Jæja, finnum þessa kistu.“ sagði Halli.
„Hérna er einhver kista og hún er þung,“
sagði Jói. Þau opnuðu kistuna sem var ólæst.
Það var fullt af ryki á lokinu og ofan á dótinu
sem var efst. Greinilegt var að ekki hafði verið
farið í kistuna lengi. Þarna var margt að sjá,
mikið af gömlu, dásamlega fallegu skrauti:
bréfaskraut í loft, litlir fuglar til að setja á tré,
kúlur í mörgum litum, fallegar myndir og
styttur og svona mátti lengi telja. Þessi kista
var hreinn og beinn fjársjóður fyrir jólapúka.
„Hérna er þessi upptrekkti jólasveinn sem
við áttum að finna,“ hrópaði Bella upp yfir
sig og var heldur betur spennt. Hún blés af
honum rykið, svo trekkti hún hann upp og
hann spilaði ljómandi fallegt jólalag. Þau biðu
spennt eftir því að eitthvað myndi gerast en
jólasveinninn spilaði bara lagið sitt á enda,
svo stóð hann sperrtur og brosandi og ekkert
meira gerðist.
„Hvað! Af hverju segir hann ekkert?“
spurði Jói. Hann vildi láta hlutina ganga vel
og hratt fyrir sig.
„Kannski þarf hann ekkert að segja, það
getur verið eitthvað annað,“ sagði Halli frek-
ar spekingslega. Hann var varla búinn að
sleppa orðunum þegar upptrekkti jólasveinn-
inn gerði sig líklegan til þess að byrja að
syngja aftur. Nú kom þó ekki söngur heldur
lágt, endurtekið tal: „Setjist öll á rauða sófann
þarna.“
„Komiði, þið munið að við áttum að hlýða
öllu til þess að allt gæti gengið upp í sam-
bandi við þetta verkefni sem huldumaðurinn
lagði fyrir okkur.“ Þau löguðu kistuna, tóku
jólasveininn með sér, kertin og kertastjaka,
settust svo á sófann og viti menn, um leið
og þau höfðu komið sér fyrir í sófanum fór
hann að lyftast og snúast í hringi.
„Ég heyri jólasöngva! Heyrið þið sönginn?“
spurði Halli. Jói og Bella voru með samanbitn-
ar varir og sögðu ekki orð því að þau voru svo
hrædd. Innan stundar voru þau steinsofnuð
og sófinn hvarf í reykskýi. Þau dreymdi fall-
ega drauma þar sem fullt af litlum jólaálfum
tók á móti þeim. Fagnandi jólaálfarnir sögðu
við þau að þeir væru glaðir yfir að þau ætluðu
að bjarga málunum. Það var haldin veisla
fyrir þau í þakklætisskyni, það var söngur og
dans og mikið af góðum mat, þau dönsuðu
við jólaálfana, hlustuðu á fallega jólasöngva,
allir sungu með, allir voru svo glaðir, allt var
svo yndislega gott. Þarna var mjög jólalegt
og þeim fannst einmitt að svona ættu jólin að
vera þar sem allir væru góðir.
Í lok veislunnar söng stór og mikill kór
„Heims um ból“ fallega og kröftuglega. Bella
sat með tárin í augunum og Jói rétti henni
klút til að þurrka sér ... en allt í einu var
draumurinn búinn og þau vöknuðu, þau voru
enn í sófanum, hann var á fleygiferð og það
var ískalt. „Við erum að fara að lenda,“ sagði
Jói ... og áður en þau vissu af lenti sófinn
mjúklega í snjóskafli, veðrið var fallegt, smá-
logndrífa og afskaplega jólalegt.
„Mér er kalt,“ sagði Bella og tennurnar í
henni glömruðu. Þau skimuðu í kringum sig
og í fjarska sáu þau eitthvað nálgast. „Þetta
er einhvers konar farartæki,“ sagði Jói. „Mér
sýnist þetta vera sleði,“ sagði Halli og reyndi
að rýna betur út í logndrífuna.
Eftir stutta stund sáu þau að farartækið
var sleði og á honum voru fimm litlir jóla-
álfar. Þeir stukku af sleðanum, heilsuðu
krökkunum og buðu þau velkomin og lýstu
ánægju sinni yfir að þau skyldu sjá sér fært
að koma. Einn jólaálfurinn kom með hlýjar
úlpur handa þeim.
Eftir stutta stund var öllum orðið hlýtt og
þau komin upp á sleðann hjá jólaálfunum og
lögð af stað eitthvert inn í jólalandið eða hvert
sem þau voru nú komin. Á leiðinni sáu þau
fjöll og dali og mikinn snjó og þegar leið á
ferðina sáu þau lítil, sæt hús með fallegum
ljósum. Krakkarnir sáu ekki betur en að ein-
hverjir væru að bauka eitthvað fyrir utan hús-
in. Þau voru mjög hissa á þessu og ræddu það
sín á milli en komust ekkert lengra í þeim
vangaveltum.
Nú var sleðinn að hægja á sér og núna sáu
þau ofsalega stórt og fallegt hús, ábyggilega
með hundrað gluggum og garði í kring. Í
kringum húsið var fjöldinn allur af jólaálfum
og allir voru þeir að vinna við eitthvað, laga
til, smíða, bera böggla og kassa.
„Vááá, finnst ykkur þetta ekki stórfeng-
legt?“ spurði Bella og brosti sínu breiðasta.
„Júhúú,“ svöruðu strákarnir báðir, alveg agn-
dofa yfir þessu. Nú var sleðinn kominn heim
á hlað og nam staðar fyrir framan stórar
tröppur fyrir miðju húsinu, tröppurnar voru
allar útskornar og fallega skreyttar með
greinum.
Börnunum var hjálpað af sleðanum og
boðið inn. Þegar þau gengu upp tröppurnar
struku þau eftir handriðinu, þeim þótti það
svo fallegt. Ekki minnkaði hrifningin þegar
inn var komið, þar var allt svo jólalegt, fullt
af dóti sem jólaálfarnir höfðu smíðað, allir
glaðir og syngjandi og allt saman skreytt í
hólf og gólf. Þarna ríkti svo sannarlega hinn
sanni jólaandi.
„Hvað eigum við að gera hér?“ spurði Jói,
„við kunnum ekki neitt sem þau kunna ekki!”
„Hættið þessu nöldri og verið bara viðbún-
ir eins og okkur var uppálagt í byrjun,“ sagði
Bella ákveðin við strákana.
Nú var þeim boðið inn í stórt og mikið
herbergi. Í þessu herbergi var mikið af undar-
legu og fallegu jóladóti og þarna voru margir
skápar, Jói kíkti inn í einn af þessum mörgu
skápum. Í skápnum voru ósköpin öll af föt-
um. Jói hvíslaði einhverju að Halla. „Jóla-
sveinaföt!“ hrópaði Halli. „Uss, ég er ekki
viss,“ hvíslaði Jói og lagði fingur á munn sér.
Bella leit á strákana með fyrirlitningarsvip og
www.ganga.is
Jólasaga: