Ægir - 01.01.1942, Blaðsíða 30

24
Æ G I R
mestu nema á Fáskrúðsfirði og þar fyrir
sunnan, en þar er duflasvæðið nokkuð
fjær landi en norðan til á Austfjörðum.
Um þetta leyti og fram í nóvembermán-
uð hefur haustvertíðin oft reynzt bezt á
þessum slóðum, en nú urðu menn að
hætta svona snemma vegna rekdufla-
liættunnar, en hún var þá orðin svo mik-
il, að ekki þótti færl fjarða á milli nema
á háhjörtum degi.
Gefur að skilja, að austfirzkur útveg-
ur hefur beðið stórtjón af völdum tund-
urduflalagnanna.
Enn minna var saltað af aflanum i
Austfirðingafjórðungi á þessu ári en áð-
ur. Verður nánar vikið að saltfískverkun
seinna í þessu yfirlili. Yfirgnæfandi
meiri liluti aflans var seldur nýr í skip
til útflutnings ísvarinn, eins og í öðrum
fjórðungum. Er talið að alls hafi verið
flutt þannig út úr Austfirðingafjórðungi
12 022 901 kg af slægðum fiski með haus,
en það samsvarar tæplega 3 500 smál. af
fullverkuðum saltfiski, en saltfiskurinn
mun liafa numið um % af því magni. Af
ísfiskútflutningnum mun yfir 60% liafa
verið þorskur, en næst þorskinum koma
svo ýsa og steinbítur með tæplega 15%
livort.
Mjög var aðstaða liinna einstöku veiði-
stöðva misjöfn með það að selja fiskinn
nýjan í skip. Á Hornafirði voru framan
af vertíðinni næg skip til að taka við
nær öllum þeim fiski, er þar harst að.
Voru það færeysk skip, sem keyptu fisk
þar.
En eftir að tjón varð á skipum í óveðri,
er gekk yfir seinni hluta febrúarmánað-
ar, fengu færeysku skipin ekki leyfi til
að liggja þar til fiskkaupa, nema þau
greiddu aukatryggingargjald, og var
jafnvel neitað að greiða tjón, er verða
kynni á skipum á Hornafirði. Leiddi
þetta til þess, að mjög dró úr sigling-
um færeysku skipanna til Hornafjarðar,
og varð þá að salta meira af aflanum
en ella hefði gert verið.
Um vorið, sumarið og haustið voru oft-
ast fiskkaupaskip i hinum stærri veiði-
stöðvum, en smáhátaútgerðin i hinum
smáu og dreifðu veiðistöðvum varð frek-
ar útundan ,í því tilliti. Menn voru tregir
til að salta fyrst framan af, vegna óvissu
um verðlag' á saltfiski, og svo voru litlar
saltbirgðir til og saltið mjög dýrt.
Beituvandræði voru í fjórðungnum,
eins og oft áður. Fyrri liluta marzmán-
aðar var lítið um beitu á Hornafirði, en
er á leið mánuðinn fór að veiðast þar
loðna og hætli það úr. Um sumarið var
iítið um heitu, þar eð síld veiddist eklci
nægileg, enda þótt heituþörfin væri
nokkuð minni en áður, vegna þess, live
margir hátanna stunduðu dragnóta-
veiðar.
2. Síldveiðin.
Eins og á fyrra ári, var úllit með
sölu á sildarafurðum slæmt lengi fram
eftir árinu. Var ekki um aðra markaði
að ræða en í Bretlandi og U. S. A., en
eins og getið var um í ársyfirlitinu fyrir
árið 1940, voru þeir markaðir ýmist
mjög þröngir eða alveg lokaðir fyrir
síldarafurðir.
Þáttlaka í síldveiðunum var þvi með
minna móti. Sýnir tafla XI tölu þeirra
skipa, sem stunduðu síldveiði, svo og
tölu herpinóta.
Tala skipanna var aðeins 118 á móti
217 á fyrra ári. Einkum fækkaði þeim
hátum, sem voru 2 um nót, eða úr 72 í
28, og engir bálar stunduðu nú síldveiði
3 um nót. Þeir hátar, sem þannig hafa,
slundað veiðar áður, voru nú fleslir við
þorskveiðar eða dragnótaveiðar og
seldu aflann i isfiskkaupaskip. Tvö