Ægir - 01.09.1945, Blaðsíða 8

182
Æ G 1 R
Vinnusaliir í verksmiðjunni.
Allar þessar fisktegundir voru nú teknar
til vinnslu: Karfann tókum við fyrst. Hann
var fyrst vandlega afhreistraður, þar næst
öll innýfli tekin burtu, siðan var hann
skorinn í smástykki, sem gengu gegnum
]>vottavél og inn í saltpækilskörin. Þar voru
slykkin látin liggja dálítinn tíma. Eftir það
laka suðukonurnar smástykkin upp á smá-
götóttar plötur, sem eru settar inn í suðu-
körin. Karfastykkin eru soðin í salt- og
ediksvatni. Eftir suðuna eru beinin tekin
burtu og stykkin lögð á virnetsramma og
sett inn í reykofna, þar sem reykurinn
leikur um þau þar lil þau verða dálílið
brún á lit. Eftir reykinguna eru stykkin
lögð niður í dósir og olíu hellt í þær og
þeim því næst lokað. Síðan eru þær soðn-
ar. Þessi karfi, sem var orðinn lö—18 daga
gamall, var seldur sem fyrsta flokks fram-
ieiðsla tii Suður-Evrópuríkjanna og þótii
hinn ljúffengasti malur.
Upsinn var flattur eða flakaður undir
eins, og saltaður niður í stór kör. Þar var
hann látinn bíða þar lil tími vannst til að
vinna úr honum. Hann iá oft vikum og
mánuðum saman í salti. Þegar tími var til
kominn að vinna úr honum, var hann af-
vatnaður og litaður lil að fá sama lil og
er á laxi. Þá var liann hengdur inn í
reykofnana, þar sem hann var kaldreyktur
í þrjá til fjóra daga. Því næst var hann
skorinn í sneiðar og lagður niður í dósir,
sein í var hellt matarolíu. Eftir þessa með-
liöndlun á stóruin upsa er bann nefndur
sjólax og seldur víðs vegar um lönd og
jafnvel hingað heim lil íslands.
Hinar fisktegundirnar, hlýrinn, ýsan,
keilan og langan voru einnig hreinsaðar,
settar í saltpækil, og látnar liggja þar og
síðan soðnar í salt- og ediksvatni. Síðan var
fiskurinn lagður niður í dósir, sein í var
hellt ýmsum sósum, en einkum þó lilaupi.
Það tókst að gera úr öllum þessum fisk-
tegundum ágætan mat, þrátt fyrir að fisk-
urinn væri margra daga gamall, veiddur á
Halamiðum og fluttur með skipum og járn-
braut langar Ieiðir, þar til hann komst á
vinnslustaðinn aus'tur í Pillau. Þrátt fyrir
báa tolla og skatta, sem iögðust á hráefnið
þessa löngu leið, var hin fullunna vara vci
seljanleg, þótt dýr væri. Þetta dæmi er
hollt lil atbugunar fyrir okkur íslendinga,
sem höfum hin auðugu fiskimið rétt við
bæjardyrnar og getum því tekið hráefnin
glæný og fersk til vinnslu. Við ættum þvi
sizt að verða eftirbátar annarra þjóða i
þessari grein ef vel verður á haldið.
í Eystrasaltinu er aðallega veidd síld, lax
og á 11, enn fremur rauðspetta og' nokkrar
aðrar tegundir, sem hér þekkjast ekki.
Þorskur er einnig veiddur allan ársins
hring. Hann er allur af nokkuð jafnri stærð
eða eins og meðalstærð af þorski, sem
veiðist liér heima. Þessi þorskur var mest
soðinn niður í matarhlaup, en þegar mikið
veiðist þá er hann reyktur líka. Sá, sem
var soðinn, var líka lagður niður í sinnep
og tómatsósu, en þó aðallega í hlaup. Þeg-
ar húið var að leggja niður í dósirnar, var
]>eim raðað á borð, sem slóðu lijá lokunar-
vélunum og látnar standa þar yfir nóttina
til þess að lögurinn hlypi saman. Um morg-
uninn hefur sigið í dósunum vegna hlaups-
ins og verður því að hæta hlaupefni ofan á
dósirnar til þess áð þær séu lofttómar, er
þeim er lokað.
Einnig fengum við óhemju af smásíld úr
Eystrásaltinu, sem að mestu leyti var soð-
in niður í dósir.
Þá var einnig mikið af síld meðhöndlað
á þann liátt, að fyrst var hún steikt og síð-
an lögð í dósir og vínsósu hellt yfir ásamt